Assalamualaikum.. Hi, hari ini aku nak story pasal dua orang kawan aku yang jauh kan diri dari aku. Kawan pertama aku ni, aku nama kan Syaza. Kawan kedua aku nama Ashima. Syaza dengan Ashima ni tak kenal sama dorang. Syaza kawan travel, Ashima ni kawan housemate time degree.
Aku story pasal Syaza dulu. Syaza ni tua 2-3 tahun dari aku. Kiteorang kenal dari group whatsapp travel. So selalu lah kiteorang travel berdua sebab bukan senang nak cari geng perempuan solo traveller. Nak diceritakan rumah dia area gombak. Kira satu tempat dengan aku.
Time aku kenal dia ni aku dah start sambung belajar so aku pakai duit simpan aku time meniaga dulu untuk travel. Tiap kali berjalan, tiap kali tu naik kereta aku. Aku memang tak kesah, tapi kalau dah 20 kali naik tak reti tong minyak susah jugak. Dia ni mulut boleh tahan, kalau tak puas hati selalu perli aku depan2. Tapi aku ni jenis tak amik port.
Kemuncak dia time dia nak kahwin. Dia nak aku jadi pengapit. Time ni aku dah mula nak sengkek pasal sambung belajar kan self sponsered. Biasa pengapit ni asal baju sedondon kan. Kalau demand nak baju warna pelik2 biasa pengantin sponsor. Time tu aku ada baju kurung warna purple je. Dia paksa aku pakai warna pastel. Ok aku diam. Nak dijadikan cerita, hari dia sanding tu. Bapak aku masuk wad kecemasan. Emergency beb so memang aku tak dapat datang.
Aku whatsapp kat dia explain. Dia reply nak tak nak. Bulan ganti bulan, dia jauhkan diri. Time ni baru aku rasa baran. Selama ni berkawan kalau nk keluar aku pickup dia tiap kali, tapi takkan bapak aku sakit dia tak boleh nak faham. Lepas setahun aku try nak add FB dia, tapi dia tak approve. Aku cuba taknak putuskan hubungan dan aku cuba maafkan dia. Tapi nampak gaya dia yang nak putuskan hubungan… Ok move to Ashima.
Dia ni roommate aku time degree. Lepas habis belajar lama dia takde kereta. Dia ni stay dekat wangsa maju. So setiap kali membe kiteorang kahwin memang aku pickup dia dan hantar balik. Setahun lepas, dia keluarkan kereta baru. Siap suruh aku ajar bawak lagi pasal dah lupa cara driving. Again, aku ni terlalu baik.
Aku fikir kawan je, aku gi rumah dia. Ajar dia sampai dia boleh bawak dan boleh parking. Aku dah pakai kereta nak masuk tahun 4. Tapi start dia ada kereta. Sekalipun tak pernah dia datang rumah aku or melawat aku. Time ni aku dah betul sengkek. Ada sekali ni aku mintak dia bawak kan makanan. Pasal aku stay dekat dengan rumah dia. Sunyi sepi langsung tak sudi.
Ashima ni kadang datang mood rajin, baru dia whatsapp aku. Tapi aku tak kenan dia ni, bab duit tersangat lah kedekut. Aku yang sengkek pun tak terpikir nak kedekut macam dia. Bila aku ajak dia keluar. Boleh dia suruh aku naik tren? Punya kedekut tak nak bawak aku naik kereta dia. Sekali dua kalau dia sengkek, aku pun paham. Tapi nak masuk dua tahun aku tak penah naik kereta dia pergi jalan2. Sekali pun tak pernah offer. Tak pernah sekali pun dia bawak aku jalan naik kereta tu.
Ashima ni pun dah start jauhkan diri pasal aku tak kerja dan sengkek. Dulu time aku kerja, aku bawak dia makan sampai beratus2. Dengan aku? Satu gelas air teh pun belum aku rasa lagi dia nak belanja. Sedih ya ampun. Aku tulis dekat sini pasal tadi kemuncak aku rasa sedih sangat. Aku ajak keluar dia cakap tak nak. Membe aku yang lain ajak dia keluar dia ikut. Hari yang sama pulak tu, mana tak aku sedih.
Realiti hidup sekarang. Kau ada duit, ada pangkat dan bekerja. Baru orang rapat dengan kau. Maybe ada kawan yang baik luar sana. Tapi nasib aku jumpa kawan macam ni.
– Razia Shakira
Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit