Kawan Zaman Budak-budak: Cerita Tentang Kami

Aku perempuan, umur 22 tahun. Umur2 aku mungkin sudah layak fikirkan soal jodoh (tapi masih awal ba kan..) ni aku nak cerita pasal childhood friend aku namanya Man. Aku mula kenal dengan Man masa kitaorang kecik2 around umur aku 8-10 tahun.

Dulu kami musuh ketat sebab tiap kali jumpa, mesti dia akan ejek aku dengan panggilan ‘kepala besar ‘ memang lah kepala aku nampak besar, rambut aku kan tebal masa kecik2 tu.. Aku pun balaslah panggil dia ‘manuk’ which means ‘ayam’.

Kadang kalau aku meradang sangat sebab diejek ‘kepala besar’ aku baling dia pakai batu. Akibatnya, dikejarnyalah aku satu kampung. Hahahaha kapus2 aku lari pecut balik rumah.

2005-2007,

Man masa tu tolong mak dia menjual nasi2. Gerai dia bersebelah dengan gerai burger abang aku. Jadi bila ada apa2 abang aku nak suruh aku berkaitan barang burgernya, maka terpaksalah aku lalu depan kedai Man. Yang aku benci kan, tiap kali nak lalu mesti dia ada kat situ (hahahaha memanglah kedai mamanya pulak).

Pernah satu hari tu, aku balik dari sekolah sesi petang. Pastu aku nampak Man kat depan. Dalam hati aku, aku haraplah dia tak nampak aku. Tapi entah aku salah apa kan, tiba2 dia tarik tudung aku dari belakang sampai terkeluar kepala aku dari tudung. Terus dia lari tinggal aku camtu jak. Haram betul! Aku balik rumah nangis2 woo report dekat mak. Hahahaha.

Tapi lepas kampung kami dirobohkan. Kami terpisah.. Tinggal sebelah blok tapi langsung tak pernah bertegur sampailah 12/2018.

Disember 2018,

Man add aku dekat fb. Aku pun aikkk.. Cam kenal tapi tak ingat kat mana. Sekali aku approve la then tak sampai beberapa minit dia pm aku. Nak tau salam kenalnya macam mana? “woiiiiiiiiiii kepala besar!!!!!” Aku rasa macam nak carut je budak ni. Hidup lagi rupanya. Tapi aku tak cepat melatah. Aku menyumpah dalam hati jak. Aku layan elok2 kononnya rindu dengan ‘childhood friend’. Lepas dari tu banyak bendalah yang dia cerita termasuklah mak & kakaknya yang meninggal dunia sebab sakit terkena buatan orang.

Dipendekkan cerita, hampir setengah tahun, lama2 dia rasa selesa dengan aku, aku pun rasa selesa, selamat, dan tak janggal berhaha dengan dia. Tiba2 ada satu malam tu dia tanya aku, “Nor, kalau kau la kan.. Kau nak tak kahwin dengan lelaki macam aku? Aku anak yatim, tak tinggi pelajaran macam kau, & aku sara dua orang adik perempuan aku, kau nak tak Nor?” masa ni aku sejuk sikitlah sebab dia panggil aku Nor & bukan si kepala besar. Aku pun iya kan la.. “nak kot…”.

Dengan nada serius dia tanya aku semula, “Nor, kau nak jadi isteri aku tak?” aku ingat dia bergurau. First aku ketawa terbahak2 sambil jawab “nak lerrrrrr” terus sambung gelak lagi. Sekalinya dia bagitau yang dia serius nak ambik aku jadi isteri. Aku pun jadi bingung sekejap and said, “wow!!!!”

Jadi aku cabarlah.. Nak tengok dia betul2 serius ke tak kan. Aku bagitau, kalau kau benar2 ikhlas dengan niat kau, kau bagitau parents aku & ayah kau. Lagipun aku memang tak pernah ada pakwe kan.. Sekalinya, malam tu jugak dia bagitau ayah dia, & malam tu jugak dia bagitau mak aku (pak aku outstation) pasal dia punya proposal tu.

“Wow seriously? Bukan kita musuh ke masa kecik2 dulu? Apasal kau tiba2 nak ambik aku jadi isteri kau pulak? Lagipun aku ada setahun pengajian lagi. Kau sanggup ke nak tunggu?” dengan confident dia jawab, “sanggup! Sambil tunggu kau, sambil aku kumpul duit hantaran la..”

Beza kami 3 tahun je. Mak aku & adik beradik aku yang lain terima dia seadanya sebab memang dah kenal kan.. Dan insyaaAllah hari raya haji ni kami bertunang. Hehe. Doakan si manuk ni berjaya dalam semua segi.

Aku tak pandailah buat ayat berbunga2 la kan tapi, benarlah orang kata, jangan terlalu benci nanti lama2 jadi suka. Aku harap. Ini adalah antara keputusan terbaik aku pernah buat.

P/s : maaflah ya.. dah macam cerpen pun ada.

– Nama aku Nora (Bukan nama sebenar)

Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *