Hai, aku Milah. Aku daripada keluarga besar. Adik beradik ada 8 orang. Keluarga mak ayah aku memang besar, belah ayah aku 8 orang belah mak aku 13 orang.
Mak aku memang penyabar tapi kuat nangis. Ayah aku garang, kepala angin tapi tak pernah abai kebajikan kami sekeluarga. Kecuali bila bab hati kami, ayah aku memang tak pernah nak jaga.
Nenek aku belah mak sangat baik. Sama juga macam arwah atuk aku. Belah ayah aku? Arwah atuk aku memang baik. Arwah opah aku? Macam mana kau tengok watak mak mentua jahat yang garang tu, itulah arwah opah aku.
Dulu ayah aku gaji kecik je. RM1,500 nak sara 10 orang termasuk dia dan mak aku. Arwah opah aku kaya ada business katering, banyak harta. Nenek belah mak aku pun kaya tanah, tapi tak pernah nak tunjuk kekayaan dia.
Aku bercerita bukan nak buka aib arwah opah aku, tapi sekadar meluah rasa yang aku simpan lebih 30 tahun aku hidup. Arwah opah aku baru meninggal awal tahun hari tu.
Keluarga kami dulu tak adalah miskin, tapi cukup makan. Tapi ayah aku sangat pandai simpan duit. Kami tak adalah hidup mewah. Waktu kecil tak pernah merasa makan sedap-sedap dekat luar. Kalau berjalan pun, mesti mak aku akan masak bekal, makan tepi jalan.
Rumah aku dulu buruk, sebab rumah kuarters. Tapi aku tak pernah malu selalu ajak kawan-kawan datang rumah main. Sampailah satu hari tu ada kawan aku mengumpat rumah aku sangat buruk, banyak tampal zink. Sejak dari tu aku malu nak ajak kawan-kawan aku datang main.
Kereta pun selalu mati tengah jalan. Kereta buruk je, kadang kalau mati enjin kena tolak baru jalan. Kau bayang kami pernah tolak kereta dekat tengah pasar malam sebab mati enjin. Kami masa tu kecik-kecik lagi sekolah rendah.
Arwah opah aku selalu hina kami sekeluarga. Arwah opah aku memang garang, dia suka carutkan mak aku dengan kami adik beradik. Ya, depan sedara lain. Sebab kami ni miskin, kecik-kecik lagi. Kadang kena baling dengan barang.
Arwah opah tak suka mak aku, tapi mak aku masih lagi sabar jaga dia. Selalu kena carut depan biras lain, tapi mak aku mampu senyum. Carut opah aku bukan biasa-biasa, kadang benda yang kau tak sangka pun boleh dia maki dengan segala perkataan kotor.
Asal kami balik kampung je, arwah opah pasti akan puji-puji anak-anak dia yang lain. Cucu yang lain. Cucu bandar yang bijak, anak kerja besar gaji besar tiap bulan bagi duit banyak, beli maam-macam bila balik. Kalau anak cucu bandar dia nak balik, macam-macam dia masak masa sihat dulu.
Kalau kami balik? Hmm. Mak aku memang jenis bangun pagi. Bila balik rumah arwah opah aku, mak aku yang bangun pagi-pagi sediakan makan semua dalam rumah tu. Anak cucu bandar buat apa? Membuta sampai tengah hari tapi tak kena marah. Selalu diback up dengan ayat penat belajar.
Bukan aku sorang je kena. Mak cik aku pun kena. Ya, kami akui mak cik yang duduk dengan arwah opah tu tak bijak pun. Arwah opah buat lagilah macam-macam dekat mak cik aku tapi mak cik aku tu sabarkan je, sebab mak dia.
Mak cik aku pernah cerita masa kecik, arwah opah aku pernah tak bagi mak cik aku pergi sekolah jaga adik-adik dia. Bila mak cik aku nak juga pergi, opah aku balun mak cik aku sampai tak boleh jalan. Berdarah pun pernah. Dan arwah opah aku ugut supaya mak cik aku tak bagitahu arwah atuk aku.
Keputusan SPM mak cik aku bagus, tapi arwah opah aku tak bagi sambung sebab nak support adik mak cik aku yang lagi bijak. Kau bayangkan sedih dia macam mana. Abang mak cik aku pula gunakan SPM makcik aku untuk dia dapatkan kerja bagus. Sampai sekarang mak cik aku tak pernah pegang slip SPM dia.
Anak-anak mak cik aku pun tak adalah semua bijak-bijak. Dia orang pun sama kena maki dengan arwah opah aku. Tapi lagi teruk kena hadap sebab dia orang duduk dekat dengan arwah opah aku.
Diburukkan dengan benda yang kami tak buat adalah biasa. Kami dua keluarga dah biasa kena kerah dengan kerja-kerja yang anak cucu bandar tak disuruh dengan alasan kami ini pernah menumpang duit arwah opah aku.
Kau bayangkan dibesarkan dengan hinaan arwah opah aku, macam mana rasa. Masa arwah opah aku sakit pun masih sempat beliau carutkan kami. Arwah opah aku tak suka puasa, tak solat. Macam-macam alasan beliau bagi. Kalau ditegur, akan dicarut.
Sampailah tahun 2010, kami pindah duduk dekat dengan arwah opah aku. Sebab arwah opah aku sakit, anak bandar tak ada sorang pun nak jaga duduk dekat.
Bila dah dekat, lagi macam-macam kau dengar. Sampailah satu tahap aku tak suka pergi rumah opah aku. Bab mengumpat orang, arwah opah aku nombor satu-satu. Bab tambah cerita, bab buat cerita semua arwah opah aku handal. Aku tak pernah percaya cerita arwah opah aku. Tapi kau bayangkan kalau anak cucu bandar dengar? Mereka percaya dan pandang serong pada orang tu.
Anak cucu bandar tak suka opah aku. Sebab mulut arwah opah aku dengan pengotor beliau lagi. Kalau dia orang balik rumah arwah opah aku mesti dia orang duduk hotel. Geli dengan rumah arwah opah aku, tak bersih tapi tak pernah bersihkan. Mak aku dengan mak cik akulah yang selalu akan kerah anak-anak untuk bersihkan rumah arwah opah aku.
Bila arwah sakit pun, anak-anak jarang balik. Aku sampai muak nak pergi hospital sebab opah aku walaupun kami yang jaga dia siang malam, dia tetap puji anak cucu bandar dan maki kami. Kau rasa kami tak kecewa?
Bila suarakan dekat ayah aku, ayah aku akan melenting sampai pernah baling barang dan pecahkan barang depan kami. Ayah aku tak pernah pukul mak aku tapi dia akan torture mental mak aku. Prinsip ayah aku, arwah opah sentiasa betul, jangan sesiapa lawan arwah opah.
Dulu waktu kecik kami ikut, sekarang dah besar kami akan rebel. Bila ayah ajak tengok arwah, kami akan mengelak selalunya. Tapi mak aku? Masih setia. Sampailah pernah bergaduh mak aku nak larikan diri, banyak kali. Lepas tu ayah aku berubah, tapi cuma beberapa hari sebelum kembali ke perangai lama dia.
Aku pernah dipukul sampai tak boleh berjalan sebab aku suarakan apa yang aku rasa, dan aku mengamuk sama naik. Tapi masa tu aku tak pernah menangis walaupun aku dibantai dengan kayu pokok. Sakit tapi sebab hati aku lagi sakit, aku membesar dengan kebencian.
Bila arwah sakit, tak ada anak cucu bandar sanggup nak cuci berak arwah. Makcik aku ;ah yang uruskan, mak aku dan kakak aku. Aku awal awal kata aku takkan bantu arwah, sebab aku benci arwah. Benci dengan hinaan dia pada mak aku.
Sampailah arwah meninggal, aku masih lagi tak rasa sedih. Masih lagi boleh bergelak ketawa dengan member dalam mesej. Aku memang jahat. Sampai sekarang aku tak boleh maafkan apa yang arwah buat dekat keluarga aku. Setitis air mata aku pun tak keluar masa arwah meninggal. Dan aku tak peduli arwah nak meninggal ke apa, semua aku tak kisah.
Kakak aku macam sakit mental sebab membesar dalam suasana macam tu. Adik aku pun macam tak sedih bila arwah pergi. Sebab adik aku pernah kena halau keluar dari rumah arwah depan saudara ramai-ramai masa beraya. Padahal adik aku tak salah pun, siap dengan pakej baling barang dan maki.
Ayah aku? Biarkan je. Sekali marah adik aku. back up mak dia. Yang lain? Tengok je mampu. Arwah tak boleh ditegur.
Bila saudara tanya kau tak rindu arwah ke pada aku, aku hanya mampu u sinis. Sebab betapa dalamnya luka arwah buat pada keluarga aku sampai rasa benci aku pada arwah dibawa sampai arwah dah pergi.
Arwah tak pernah minta maaf. Dan aku jujur cakap dengan mak aku, aku benci arwah dan tak akan maafkan arwah atas apa yang dia buat pada keluarga aku. Walau mak aku nasihat, aku tetap keras hati.
Berapa banyak air mata mak aku habis sebab hinaan arwah. Bukan setakat itu, banyak lagi yang arwah buat pada keluarga kami. Tapi aku memang tabik pada keluarga mak cik aku, walau macam-macam dia orang kena dengan arwah, diorang tetap maafkan dan rindukan arwah.
Macam-macam orang boleh nasihat, macam-macam orang boleh kata, selagi tak kena pada diri sendiri. Aku sekarang ini harapkan agar korang doakan aku padam dendam pada orang yang tak ada. Dan jangan jadi macam aku.
Terima kasih.
– Milah (Bukan nama sebenar)
Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit