Salam. Ni mungkin cerita typical yg ramai orang ada.
Aku ada overprotective parents. Memang susah gila nak dapat keluar, sejak dari kecik. Pernah terpaksa cancel bukak puasa dgn adik usrah sbb ayah tak nak hantar. Tapi yg lelaki senang je dapat keluar. Pastu kalau ada kakak ikut pun senang, despite aku dah 20+ sekarang. Nak dapat naik public transport, kalau diizinkan tu memang bertuah la. Eh, public transport tu pun LRT je sebenarnya. Kalau sorang, memang confirm tak dapat. Biasa kalau dapat tu kalau dgn adik, tu pun kalau terus sampai through station (KLCC, etc).
Dulu pernah mintak nk balik dari UIA naik LRT, pun tak dapat. “Orang sekarang jahat-jahat”. Jalan kaki pegi kedai runcit pun is no-no. Balik malam is no-no. “Tak boleh pegi sana sini sbb bahaya”, tapi nak dapat orang-orang yg boleh hantar pun susah. Ok, salah aku sbb tak nak ambik lesen.
Hari tu tak dapat pegi PJ sbb “jauh” dan “semalam dah keluar satu hari, pompuan tak elok keluar…..” Adik buat mogok sehari. Aku relax je, dah agak 50-50 tak boleh pergi. Aku memang dah give up dah memikirkan nasib begini. Reda je. Faham la kenapa parents ada pemikiran mcm ni (walaupun over). Aku pun rasa nanti dah ada anak, akan jd overprotective mcm ni.
Tapi tu bukan cerita dia. Cerita dia, aku sedih bila kawan-kawan tak boleh faham. Actually, aku tak tau nak salahkan diorang ke apa. Ye la, mcm mana diorang nak faham kalau diorang tak rasa, kan? Waktu sekolah dulu, lebih kurang 10% invitation kawan ajak keluar je yg aku boleh pegi. Terpaksa la reject/berdiam diri bila diorang ajak keluar. Bila tanya kenapa, tahan je la muka, ckp parents tak bagi. Muka diorang mcm terkejut gitu. Diorang mana faham. Tu waktu sekolah, boleh la terima lagi, curfew gitu kan.
Sekarang ni lagi aku malu nak cakap. “Parents tak bagi keluar”. Mcm lawak je bila dengar. Dah habis sekolah, dah 20+. Hari tu kawan-kawan yg suka hang out ajak keluar. Esok nk keluar, malam baru cakap. Parents dah tidur. Location: “kita tengok la sana sini, mana nak pergi”. Mcm la parents terima jawapan tak perfect mcm tu. Aku reject je la, cakap “Sorry, tak boleh la kalau last minute plan mcm ni. Kan dah cakap hari tu ^^; ” Aku tau diorang marah. Ye la, mana diorang faham orang susah nak dapat keluar mcm ni.
Pastu nak plan lagi. Aku expect diorang nak ambik depan rumah. Sorry la, memang tu je caranya. Rumah tengah-tengah alam, takde public transport terdekat. Jalan kaki is no-no. Tapi diorang tak boleh ambik depan rumah. “Jimat minyak”, “susah nk drive”, “tak tau jalan”, entah la, tu kot sebabnya? Mana aku tau, diorang ‘malu’ nak cakap. Last-last senyap gitu je. Terharu la jugak, at least diorang ajak, huhuhu.
Pernah baca confession anonymous, tweet sana, post sini, cakap psl susah bila ada kawan yg susah nk dapat ajak keluar. Sedih gila bila baca mcm tu. Aku rasa mcm kawan aku tu fikir mcm ni. Sorry la kawan korang ni (aku) susah dapat keluar. Asal ajak je, kena reject.
Hari tu lecturer cakap “Dah besar mcm ni, takkan korang minta izin parents lagi? Ye la, bagitahu tu mungkin la. Tapi bukan minta izin kan?” Aku senyum je waktu tu.
Serious, aku tak nak salahkan kawan-kawan. Aku cuma sedih je. Dan confuse. Tak tau nak fikir macam mana. Dulu aku give up trying to socialize, tapi half of me nak jugak lepak dgn kawan.
Kalau korang cakap “Biasa la tu”, kalau korang jadi kawan aku pun korang mungkin akan give up kot. Kawan-kawan aku semua ni pun faham parents aku mcm ni. Tapi aku rasa mcm betray diorang, terpaksa reject setiap kali nak keluar. Nak mintak diorang datang jemput pun, actually malu jugak. Dari kecik tak diajar menumpang orang.
Sekarang ni aku fikir nak kawin pastu nak keluar sana sini je. Lepas la tanggungjawab sbg anak utk minta izin ayah, tu pun kalau dapat laki sporting. Pastu nak suruh laki hantarkan. Hahaha. Macam senang je cakap nak kawin, kan. Dah kena ‘jaga’ mcm ni dari kecik, confirm-confirm la aku anti-social. Haha.
(Kat sini dia tulis berinspirasi) So aku nak pesan la sikit. Kalau korang ada kawan macam aku ni, mohon la bersabar. Tak dapat keluar, takpe. Spend time together pun dah cukup menggembirakan. Dan kalau korang bernasib macam aku, bersabarlah, mcm aku. Dan enjoy dunia online. Tengok movie, chat, main game. Haha. Kalau rasa mcm nak berkongsi nasib pun boleh komen di bawah. Kalau aku rajin nak reveal identity, aku dm.
– An-Nur Ni Mous
Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit