Aku tak nak tulis ayat berbunga-bunga, cuma aku nak cakap aku letih. Aku ada adik-beradik ramai, tapi akulah si kambing biri-biri hitam.
Kalau ada apa-apa tak kena kat rumah, akulah mangsa yang kena marah, kena segalanya. Adik-beradik aku yang lain dilindungi di bawah payung.
Tapi andaikata adik-beradik aku tu buat sesuatu yang menggembirakan—belanja makan ke, belanja trip ke, apa pun—punyalah mak aku memuji mereka saja.
Yang aku hari-hari beli barang masak, barang mentah, beras semua, tak ada pun nak memuji. Yang sekali-sekala beri sumbangan terus rasa gah.
Aku ni sentiasa dipersalahkan. Yelah, aku je yang tinggal dengan mak aku.
Langsir tak tukar pun aku kena. Kuih raya tak order pun salah aku. Semua yang salah, akulah puncanya… yang betul cuma adik-beradik aku yang lain.
Aku penatlah hidup macam ni. Kadang aku fikir, kalau aku hilangkan diri lagi bagus.
Aku harap sangat dapat keluar dari rumah tu dan terus senyap dari adik-beradik aku.
Hanya sebab aku ada anak-anak je aku takut ambil langkah. Nanti anak aku pulak tulis confession pasal mak dia… haha…
Dah lah, bye. Selamat berbuka. Selamat berpuasa. Aku rasa sempit, lagi tersepit, dan terkepit.
– Permata kasih (Bukan nama sebenar)
Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit
faham sangat perasaan awak tu.. bila duduk 1 rumah lebih banyak makan hati.. ada saja salah yang dinampak.. tapi kebaikan tak pulak ditengok.. awak hiburkanlah hati awak.. letak diri awak 1st priority.. suruh adik beradik yang lain gilir2 bersihkan rumah/bantu emak..