Salam dan terima kasih admin kalau post aku disiarkan.
Aku bahasakan diri aku sebagai “aku” ya. Sebenarnya aku tak pernah pun kongsi cerita ni secara terbuka. Tapi aku terpanggil untuk cerita sebab kakak aku baru je trigger memory aku haritu. Aku rasa aku pernah “tersesat” ke alam lain.
Dalam keluarga aku, memang aku yang boleh rasa dan alami benda-benda ghaib. Tapi aku ni… jenis yang geli-geli je. Ada rasa, ada nampak tapi buat-buat tak nampak. Aku pegang satu prinsip je selagi aku boleh tidur malam dan tak jadi gila, maksudnya aku OK.
Tapi satu malam tu… lain. Sampai sekarang aku tak boleh lupa sebab ini lah titik permulaan aku dengan benda-benda mistik yang dulu aku tak pernah nak kisah pun.
Beberapa tahun lepas, aku tengah cuti semester. Aku datang rumah kakak aku nak bermalas-malasan. Tapi kakak aku kena warded pulak hari tu sebab appendix. Malam tu aku tinggal sorang-sorang kat rumah.
Pukul 7.50 malam lebih kurang, aku lapar. Kereta kakak aku ada kat porch. Mula-mula aku ragu-ragu, sebab aku bukan jenis biasa drive malam, tapi lapar punya pasal, aku start enjin jugak la.
Rumah kakak aku kat kawasan taman perumahan. Untuk ke deretan kedai tomyam tepi jalan, aku kena keluar dari Kawasan taman tu ke jalan besar. Aku drive keluar, slow dan hati-hati. Baru dapat lesen kereta masa tu.
Tapi mungkin sebab malam, gelap, tinted kereta pun gelap… aku terlepas simpang kedai tomyam tu. Aku teruskan jugak drive, dengan harapan nak jumpa simpang kecil untuk u-turn balik. Waktu tu Waze dengan Google Maps pun belum ada lagi.
Drive punya drive, aku dah melepasi Kawasan pekan. Tak ada dah shop lot and lampu jalan. Akhirnya, aku sampai ke satu traffic light hujung pekan. Di sebelah kiri, aku nampak satu lorong kecil, ada pintu gerbang lusuh bertulis, “Kampung Batu 10”.
“Okay, masuk sini jelah…,” bisik aku sambil bagi signal. Aku pulas stereng, and terus masuk dalam lorong tu.
Mula-mula jalan tu nampak okay. Tapi makin lama aku drive, makin aku perasan yang jalan makin sempit. Dua lorong jadi satu lorong. Aku tak sedar bila exactly ia berubah. Kiri kanan aku waktu tu cuma lalang tinggi menjulang, dah macam dalam belukar.
Dalam hati aku dah mula rasa tak sedap. Tapi aku tetap teruskan sebab nak cari ruang untuk u-turn.
Nasib baik ada handphone. Aku pun keluarkan handphone aku dari handbag and reply chat kawan aku dekat whats app. Sebab dari dalam rumah tadi kitorang memang tengah berborak pasal sesuatu. Mungkin jugak ini cara aku tak nak rasa keseorangan sangat waktu tu.
Jalan tu makin sunyi. Aku memang dah tak boleh u-turn sebab sempit sampaikan aku boleh dengar bunyi lalang bergesel dengan kereta kakak aku, dan aku tak tahu apa kat sebalik lalang tu. Longkang? Gaung? Sesuka hati buat u-turn boleh mati aku nanti.
Tiba-tiba… lepas lalu kawasan lalang tu aku sampai ke satu kawasan lapang. Kawasan tu macam atas bukit sebab sekelilingnya ada pagar kayu and depan pagar kayu tu gelap gelita, mungkin gaung.
Seingat aku masa drive tadi tak ada pun kena tekan minyak naik bukit tapi tak apa lah mungkin kawasan ni memang tinggi. Fikir aku masa tu.
Kawasan lapang tu terang, ada lampu kat sekelilingnya. Aku ingat dengan jelas yang sebelah kiri aku, ada bangunan rumah kedai, yang masih under construction.
Tanah lapang tu ada ramai pekerja-pekerja tapak binaan yang aku rasa mungkin warga Bangladesh. Ada yang tengah berjalan, ada 2 orang yang tengah duduk atas pagar kayu menghadap gaung.
Masa aku masuk kawasan tu, semua serentak toleh tengok aku. Nampak sayu je muka diorang and nampak letihnya especially muka 2 orang warga bangla yang duduk atas pagar kayu tu. Mungkin penat bekerja seharian.
Waktu malam je lah waktu diorang nak berehat, bersidai dekat situ. Aku faham sebab dulu aku intern pun kat construction site.
Mungkin diorang fikir aku boss site ke, atau ingat aku sesat jalan. So diorang semua perhati je kereta aku. Aku perlahan-lahan drive sambil buka voice note untuk bagitahu kawan aku yang aku dah jumpa tempat untuk pusing.
Lepas tu aku rakam video sambil cakap: “Aku dah sampai tempat lapang ni. Bangla ramai gila, tengok ni. Aku tengah pusing ni, kejap aku keluar balik…”
Tapi masa aku drive nak pusing keluar… aku terpaksa drive slow-slow sebab beberapa orang bangla berjalan depan kereta aku. Aku faham la tu tempat diorang tapi bagi lah aku lalu.
Aku tahan diri dari hon sebab takut provoke. Aku sorang perempuan dalam kereta malam-malam dikelilingi warga asing dekat construction site… siapa tak takut?
Akhirnya aku berjaya jugak keluar semula ke jalan besar and nak pergi kedai tomyam yang aku terlepas tadi. Rupanya lalang yang tinggi-tinggi masa aku masuk tadi tu sebenarnya rendah je. Entah la masa tu aku tak terfikir langsung sebab lega dah jumpa jalan keluar.
Tapi peliknya… masa atas jalan besar semua kereta dari arah bertentangan bagi aku high beam. Ada juga yang hon-hon kereta aku.
Aku mula rasa tak sedap hati. Terus aku teringat orang kata yang kalau rasa ada benda ikut, jangan balik rumah. Cari tempat lain dulu.
Aku pun singgah dekat satu petrol pump. Itupun dah tak boleh isi minyak sebab dah nak tutup. Nasib baik kedai serbaneka tu buka lagi.
Aku matikan enjin, masuk kedai, beli air, and sengaja lengah-lengahkan masa. Aku jeling kereta aku banyak kalidari dalam kedai. Tak ada apa-apa pun.
On the way keluar dari kedai nak ke kereta, aku tengok handphone aku. Guess what?? Dah nak pukul 12 am.
Belas-belas missed call dari kawan aku, yang aku langsung tak dengar.
Kemudian aku tengok whats app and kawan aku hantar message: “Tengok balik video kau hantar tadi. SEKARANG.”
Tak fikir apa-apa, aku buka video tu. Video yang aku rakam masa dekat kawasan lapang tadi.
And…
Kosong.
Tak ada sorang pun manusia. Tak ada bangunan pun yang under construction.
Cuma aku, suara aku bercakap, and kawasan lapang yang suram sepi diterangi lampu kereta aku je.
Bangunan sebelah kiri aku tadi? Dalam video cuma bangunan terbengkalai lama, bukan construction site yang aku nampak tadi. Lelaki-lelaki yang aku ingatkan pekerja bangla tu? Tak wujud pun dalam rakaman video tu. Tapi suara aku jelas merungut pasal diorang.
Aku terberhenti sekejap. Belum sampai ke kereta. Tak percaya.
“Kalau semua tu tak wujud… aku tadi kat mana?”
Lepas dari kejadian tu, aku terus balik rumah. Hilang terus selera nak makan tomyam malam tu.
Sampai hari ni aku masih tertanya. Aku tersesat ke alam lain ke? Dan sampai hari ni aku teringat muka sayu bangla yang duduk dekat pagar kayu tu. Sedih.
Apa pun yang aku nampak, semuanya sempurna macam manusia. Tak ada bayang seram. Tak ada rupa pelik. Tapi video tu jadi saksi. Apa yang aku nampak tak sama dengan reality.
Lorong Kampung Batu 10 tu?
Aku tak pernah lalu lagi. Dan tak akan lalu dah…
Sekian terima kasih sudi baca.
– Yyuu (Bukan nama sebenar)
Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit