Aku Pun Nak Rasa Bahagia

Assalamualaikum dan hai. Kali ni entah kenapa rasa tak tahan sangat nak luahkan perasaan yang dah lama dipendam. Tak tahu nak luahkan kat siapa, jadi menulis lah kat sini. Kalau admin rasa confession ni okay, boleh lah siarkan. Tapi kalau tak siarkan pun tak mengapa.

Nama aku Isya. Aku ni nak kata remaja tak sangat, dewasa pun tak sangat. Nak cakap pasal pengalaman yang tak berapa enak ni, berkali kali jugak lah dirasai sebelum ni, dan ini pun salah satu perkara yang tak enak jugak. Nak dijadikan cerita, aku ni anak sulung mak aku, tapi anak bongsu ayah aku. Kiranya, ayah aku berpoligami. Maaf kalau ayat aku pelik sikit di situ. Alhamdulillah kami okay je. Aku tinggal dengan mak aku. Ayah tinggal kat daerah lain, bekerja kat sana.

Beberapa tahun lepas, ayah aku dihidap penyakit. Sebelum ni, kena ambil ubat dan check up jarang jarang je. Tapi baru baru ni ayah perlu untuk check up kat hospital selalu, jadi dah kurang masa untuk jenguk kami kat sini. Jumpa pun jarang. Kesihatan ayah pun makin terganggu. Tapi alhamdulillah nafkah tak pernah diabaikan, cuma bila kesihatan ayah tak berapa baik ni, mak tiri aku yang akan uruskan. Mak aku tak dapat nak urus, sebab duduk jauh, nak ulang alik memang penat lah jawabnya, tambah tambah lagi kerja banyak, tak dapat nak tinggal.

Kawan kawan mak aku ni ada lah jugak yang kenal ayah, jadi memang ada yang tau pasal kesihatan ayah macam mana. Zaman membawang ni, lagilah kan. Bila ramai yang tahu, mulalah ada yang hasut mak macam macam, lagi lagi yang kaum lelaki ni. Harap faham lah. Kalau kerja macam mak aku ni, memang jenis kena jaga penampilan, jadinya kaum lelaki ni tahu tahu lah macam mana. (Bukan semuanya) Orang mungkin tak tahu yang aku tahu pasal ni, tapi sebenarnya banyak yang aku tahu. Aku ni ada lah ikut mak bila ada urusan dengan kawan dia kat mana mana. Tapi sekarang dah jarang lah sebab aku ada kerja. Bila mak dengan kawan kawan berbual tu ada yang aku tak sengaja dengar, so macam tu lah aku dapat tahu macam macam tapi aku diam je lah.

Hari tu, aku terdengar yang mak cerita kat kawan dia (perempuan) kat rumah yang orang ‘nasihat’ suruh c##i #a#n sebab tak dapat jaga ayah walaupun ayah sakit, keluar masuk hospital selalu lepas tu duduk pun asing walaupun bagi aku tak jadi masalah (Maaf lah kalau tak faham kat situ sebab aku tak dapat nak tulis details haha) Masa tu aku dalam bilik, mak ingat aku tertidur petang kot masa tu sebab hujung minggu. Perasaan aku masa tu, tak payah cakap lah, rasanya boleh difahami. Tak lama lepas tu, ada pape pun aku diam je. Tak tanya apa apa pun pasal tu kat mak, maybe sebab tu mak fikir aku tak tahu pasal tu. Aku pulak, tak mungkin lah nak cakap kat orang lain, pendam lah mampu. Sedih? Hmm korang agak agak aku macam mana lah hahaha

Ada satu hari tu, kawan lama mak aku (lelaki) yang dulu kerja sekali dengan mak ada contact mak tiba tiba je. Menurut apa yang aku tau, kawan mak tu dah kahwin, anak keliling pinggang dah. (Maaf lah kalau nampak macam kurang ajar) Dulu tak ada pun. Lepas tu, bila lama lama, entah apa dah jadi mak aku dengan kawan dia tu. Boleh dikatakan hari hari kawan mak tu akan call dan chat, tu pun aku tahu sebab TERnampak nama contact dia kat handphone mak. Bila balik kampung masa cuti, kawan mak tu akan ajak mak keluar makan banyak kali, sebab rumah dia ngan kampung tak jauh mana. Aku, apa lah sangat kuasa aku nak halang bagai, kan. Aku kat rumah buat kerja je lah masa tu. Kalau ada komen yang suruh aku bagi nasihat ke apa, fikir senang ke nak tegur kesalahan ahli keluarga kau lagi lagi ibu kau sendiri? Kalau nak ubah diri sendiri pun susah nak istiqomah, apatah lagi nak ubah orang lain. Kalau kata aku penakut, ya memang aku boleh mengaku. Aku harap sangat aku dapat kekuatan dan keberanian nak ubah semua ni, tapi nampaknya aku tak mampu. Hm, maaf lah ter-emo.

Nak dikira, maybe aku je yang nak keluarga aku jadi macam dulu balik. Ayah sakit, aku tak dapat buat apa. Doa je yang aku dapat bagi. Transport pun tak ada. Mak aku terus diselebungi hasutan orang, aku mampu diam je walaupun aku tahu benda tu salah. Nanti dikata aku sibuk hal orang tua pulak. Aku tak salahkan kawan kawan mak aku je, sebab mak aku pun asyik dengar orang. Aku nak marah, memberontak, derhaka la aku nanti. Nak bandingkan jasa aku dengan mak aku, mesti lah jauh. Aku mampu sumbang result yang baik masa study, buat kerja, dengan taat mak je. Mak aku pulak lahirkan aku, jaga aku masa aku dalam kandungan, bagi itu ini.

Apa lah sangat aku ni. Aku sebenarnya rasa aku lemah sangat bila aku tau pasal semua ni. Rasa nak hukum jugak kawan mak tu, tapi mustahil lah. Lagi pun tu hasutan syaitan kat aku je. Ayah aku, entah lah tahu ke tak pasal mak aku hadap sekarang ni. Kalau tahu, aku tak dapat bayang macam mana hidup aku. Orang tengok aku happy hari hari. Buat lawak, senyum, borak. Tapi di sebalik semua tu, wallahualam. Aku pun tahu apa yang berubah dengan diri aku. Bila aku sedih masa terfikir pasal ni, aku rasa nak memberontak, apa aku nak buat aku buat je, aku fikir patut ke aku hidup lagi dengan diri aku yang hanya mampu tutup mulut. Nak kata aku ada masalah mental, mungkin ya, mungkin tak.

Lepas tu, aku jalani je hidup aku macam biasa (kot) dengan berdiam diri pasal ni. Kawan mak, terus macam tu, mak terus macam ni. Kalau nak bercakap dengan mak, tentulah aku tak sentuh pun pasal ni. Orang akan terus nampak aku macam tak tahu apa apa. Sedangkan aku tahu. Bila aku tengok kawan aku upload gambar dengan family diorang, aku senyum je. Diorang bukan tahu pun apa aku lalui. Pastu korang fikir lah apa aku rasa. Aku harap sangat nak jadi macam dulu, tapi aku tak mampu. Kalau ada sesiapa boleh tolong atau bagi nasihat, aku nak dan perlukan sangat sangat.

Setakat ni je lah luahan aku. Terima kasih.

– Isya

Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *