Aku Tak Bertuah

Hai..
thanks admin sebab siarkan luahan aku..macammana nak mula ye…hmmm.. oklah, panggil aku ANNE. Aku kan sebenarnya perlukan kawan, untuk dengar.. itu sahaja..aku tak mintak respon… cukup kalau mampu jadi telinga kedua aku..aku buat confession ni sebab hidup aku.. aku rasa hidup aku sangat malang.. atau perlu aku tukar ayat yang lebih baik? Hmm.. macam nilah. Mungkin hidup aku tak bertuah.

Aku dibesarkan oleh mak aku seorang.. kitorang tak ramai. Aku pernah ada bapak. Tapi bapak aku orang seberang. Orang dulu-dulu kan suka kalau menantunya rajin kan, jadi mak aku kahwinlah dengan bapak aku. Sebab RAJIN. Kalau aku cakap ni mesti korang tak pernah rasa. Tapi tak tahulah kalau senasib ada dengan aku. Aku mulakan cerita ikut life-cycle aku.

Dulu, masa aku kecil darjah 3, 4 tak silap, aku tak dapat buku teks dekat sekolah kebangsaan.
Mana aku tau? Sebab masa semua orang dah dapat, aku still tak dapat-dapat. Lepastu masa rehat dulu aku pernah lalu sebelah bilik macam stor. Mungkin bilik buku teks. Masa aku lalu tu, aku jengah ada satu papan hitam besar dalam tu, ada banyak sangat nama tersenarai dan nama aku terselit jugak. Oleh sebab aku tak dapat buku teks, mak aku suruh aku tanyakan cikgu tu. Aku ingat lagi, masa aku cari cikgu tu, cikgu tu tengah ajar dalam kelas darjah 6 tak silap.

Aku pun ketuk pintu dalam ketakutan. Lepas cikgu tu cakap “ye”, aku masuk dan beritahu nama dan dari kelas mana.
Aku cakap, “cikgu, mak saya tanya kenapa saya tak dapat buku teks”. Tau tak apa dia jawab?
“sebab bapak kau tu indon!”.
Masa dia cakap tu, nada dia tinggi. Semua orang dengar. Aku malu sangat…..
aku pikir dalam hati, “apa salah aku ek, salah ke kalau bapak aku indon, aku tak mintak pun bapak aku indon, dah memang ni keluarga aku”.
Aku balik, aku cerita dekat mak aku, aku ingat org kaya je yg tak dapat buku teks, rupanya asal bapak pun jadi sebab. Mak aku macam biasalah, “takpelah, nanti kite cari”.
Tapi biasalah, buku teks aku tiap tahun memang tak cukup. Walaupun harga dia dalam belas-belas ringgit, tapi mak aku memang tak mampu. Aku selalu kena berdiri dalam kelas sebab tumpang buku kawan. Bila cikgu tanya mana buku teks aku, aku cuma jawab, “tak bawak”, padahal aku takde buku.

Dulu, tiap2 awl tahun mesti cikgu nak potostat surat beranak. Part ni yang paling aku lemah.
Aku bawak tapi aku akan selit bawah-bawah. Sebab aku malu. Dekat bahagian warganegara bapak ada tulis Indonesia. Budak-budak kan suka tengok-tengok apa yang ditulis dalam tu kan, tu yang aku selit bawah sekali dengan harapan orang tak nampak.

Dulu, kalau nak beli lauk basah mak mesti suruh aku pegi kedai. Kadang aku jalan kaki, kadang aku naik basikal merempit. Tapi kalau jalan kaki, maknanya aku kena pergi kedai pakcik tu. Pakcik yang aku tak suka. Masa aku sampai kedai tu, pakcik tu nampak aku je terus muka dia lain. Sebab dia tahu aku anak siapa.
“mak nak beli ikan, cik”.
Dengar je aku cakap camtu, pakcik tu terus marah aku, “suruh mak kau bayar hutang dulu, baru boleh amek ikan”. Pakcik tu marah aku beb. Kuat.
Datang sorang makcik ni mulalah busy body, “kenapa marah-marah?”.
Pakcik tu pun jawab “ni ha anak……….. hutang dah berlambak sibuk nak ambil ikan lagi”.
Lepas tu dua-dua pandang aku slek.
Aku pun tak ingat aku pernah tak datang kedai tu lagi ke tak.

Inilah sebab kenapa aku tak kenal ikan. Jarangg sgt makan ikan. Setahun boleh kira berapa kali. Kalau makan pun, makan ikan kembung, selar kuning, alah yang kecil-kecik tu. Yang lain aku tak pernah makan. Sebab ni jugak, mak aku selalu masak ayam. Ayam tu nanti mak aku potong kecil-kecil. Selagi boleh potong, mak aku potong. Hari-hari ayam. Kalau buat ayam kicap contohnya, nanti mak aku campur kentang banyak-banyak.
Tahu tak kenapa?
Sebab mak aku cakap, bila malam mak aku balik kerja, ayam dah habis. Yang tinggal dalam kuali cuma tongkeng, leher, dan ceker. Jadi kentang tu kira penyelamat lah. Kiranya adalah lauk jugak untuk mak aku. Baru aku tahu kitorang masa kecik makan tak ingat mak. Tak tinggalkan lauk.. maaf mak… aku tak paham masa tu… jadi ayam tu boleh jadi lauk seminggu lah lebih kurang.

Pernah dulu aku lapar, tapi lauk dah habis kot masa tu. Sebab biasakan lauk tu dari pagi tahan sampai malam mak aku balik. Tapi part ni aku tak berapa ingat kenapa aku beli telur. Aku beli telur masa tu maghrib-maghrib sebab time ni kan takde orang keluar jadi orang tak tahu aku nak beli telur 2 biji. Aku beli pun yang paling kecil, sebiji belas-belas sen. Lepas beli, goreng sebiji besar-besar, leper-leper, potong empat. Makan cepat-cepat sebelum mak balik. Nanti mak balik kasihan pulak dekat mak kalau tau anak dia lapar. Takkan nak beli lauk.

Dulu, ada jugak sorang pakcik ni selalu hantar lauk masjid dekat rumah aku. Pernah lah sambil hantar tu dia cakap, “rumah kau macam tak berasap je. Mak kau tak masak ke?” aku senyum je. Yelah, orang mana tau mak aku masak lauk pagi-pagi dan lauk tu buat tahan sampai ke malam. Mak aku masak sekali je. Sebab tu macam tak berasap.

Tak lama lepas tu, aku pindah sekolah masa darjah 6. Adalah masalah sikit masa tu. Aku pindah masa bulan 2, 3 macam tulah.
Masa aku nak setelkan proses tukar sekolah, ada sorang cikgu ni cakap “nanti pindah sekolah baru, yuran bayar dekat sana. Jangan tak bayar pulak”.
Tulah wish dia untuk aku sempena aku nak tukar sekolah. Sampai sekolah baharu, cikgu baru asyik tanya, “bila nak bayar yuran”. Kerap jugaklah. Masa tu yuran tak silap aku rm30++.
Aku jawab “nanti mak bayar”. Last-last korang tau tak, cikgu tu bayarkan sebab dia cakap, “nak tunggu mak awak bayar entah bila nak bayar”.

Hmmm… eh, lupa. Ada lagi satu kenangan.
Dulu masa pindah sekolah baharu, aku masuk kelas pertama. Tapi seminggu lepastu cikgu tu turunkan aku ke kelas sebelah. Sebabnya tau tak? Sebab aku takde buku teks dan buku latihan. Mungkin dia taknak aku ganggu budak-budak yang pandai dalam kelas tu kot. Yelah, asyik share je kan. Masa aku masuk kelas sebelah, environment dia oklah, budak-budak tak kekwat. Cikgu dia baik… cikgu tu kan belikan aku buku latihan. Masa tu aku duduk belakang sekali. Nanti dia lalu meja aku, pastu dia selit buku dalam laci meja aku. Pehhhh terharu kot..Terima kasih cikgu…. Aku tak pernah lupa..

Kalau korang nak tahu, aku ni dulu asal pertandingan apa yang sekolah buat, mesti aku masuk. Hehe nanti dapat hadiah. Aku suka. Walaupun hadiah dia pensel. Aku suka masuk pertandingan melukis potret, poster, public speaking. Nanti hadiah-hadiah tu aku kumpul, jadi tak payah beli stationary. Bijak tak?

Tu cerita masa aku sekolah rendah. Oleh sebab aku dapat 5A masa tu, aku dapatlah masuk asrama. Mak aku happy giler masa tu. Yelah, aku paham. Kalau aku masuk asrama, aku dapat makan banyak. Jadi, mak aku boleh kurang 1 kepala untuk diberi makan. Jimat sikit.

Ni masa sekolah menengah pulak, aku pendekkan jelah sebab aku malas nak ingat the whole story. Aku dulu dapat biasiswa. Tapi aku selalu kena marah sebab aku keluarkan duit, aku bagi mak aku. Sampai cikgu tu cakap “biasiswa ni bukan untuk mak awak, ni untuk awak belajar”. Tapi aku tebalkan muka. Lantaklah orang nak cakap apa kan.

Tapi aku duduk asrama masa tu sampai form 3 je. Pastu aku keluar.

Kenapa?

Sebab, mental aku tak kuat. Aku berperang dengan emosi aku. Dulu masa dekat asrama, hujung minggu mesti aku tidur kaw-kaw. Mesti korang tertanya sebab apa kan. Aku tak boleh tengok parents member aku datang. Hujung minggu kan biasa mak bapak datang bawak makanan, suka-suka, takpun keluar jalan-jalan.

Tapi aku tak.

Mak aku jarang datang, aku pun taknak susahkan mak aku datang sebab jauh beb. Kena naik bas. Tapi hati aku kadang memberontak jugak. Jeles. Parents lain bawak makan banyak ala-ala nak berkelah kan, mak aku bawak jugak, tapi roti yg 80sen tu dengan air kotak satu. Heheh tu pun dah buat aku happy kot.

Korang nak tau tak, aku baru tau benda ni sebenarnya sebab dah tua-tua ni kalau borak dengan mak aku mesti ada throwback kenangan dulu. Rupanya setiap kali lepas mak aku lawat aku dekat asrama, adik aku ajak mak aku makan dekat kedai makan. Tau tak apa yang adik aku order? Kentang goreng. Kentang goreng je yang adik aku order. Maknanya, lepas lawat aku, mak dengan adik aku akan jalan ke kedai makan dan makan kentang goreng. Kentang goreng masa tu makanan yang palinggg murah.

Masa aku tau ni aku touching giler.
Serius.
Adik aku cuma nak rasa makan dekat kedai je.
Janji makan.

Macam novel tak? Heheh nilah zaman kanak-kanak aku. Banyak lagi sebenarnya kisah hidup aku. Ada sebab kenapa aku jadi teringat semua ni. Masa aku taip ni, jam pukul 3 pagi. Sambil taip ni pun, air mata tak berhenti. Dulu masa degree, aku ada kawan rapat. Lelaki. Semua masalah aku, aku cerita dekat dia. Sebenarnya aku lagi suka kawan dengan lelaki sebab lelaki tak kuat sentap. Kalau cerita pun diorang akan jadi pendengar yang terbaik. Tapi sekarang semua kawan-kawan aku jauh. Aku takde ruang dan tempat untuk luahkan masalah aku. Aku rasa beban. Beban dalam kepala aku.

Hmm..nanti aku cerita lagi kisah hidup aku ye. lupa pulak nak bagitahu. Mak aku cleaner. Sampai rumah malam sebab mak aku pergi kerja naik bas. Jauh jugak. Nak tunggu bas lagi. Nak jalan masuk taman lagi. tu yang sampai rumah malam. Tadi awal-awal aku cerita aku pernah ada bapak kan? Tu pun nanti free aku cerita. Aku dah tak mampu nak story.. Habis kerja aku pun tak boleh buat..Doakan aku kuat beb! untuk yang zaman kanak-kanak tak seindah mana seperti aku, aku nak cakap, pengalaman mematangkan kita dan, kita kuat!
Thanks sebab pinjamkan beberapa minit masa korang untuk aku.

– Anne

Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit