Aku Tak Hormat Bapak Aku

Aku… ada masalah… Aku try call Befriender malam tadi, tak angkat. So there…

Aku perempuan umur 40, sulung, anak 2.

Aku rasa macam terlalu stress lately. Dengan bapak aku. Aku nak cerita pasal bapak aku. Cerita dah lama tapi masih kau tak berubah.

Aku tak ada rasa hormat kat bapak aku. Ada banyak sebenarnya beban dalam jiwa aku yang tak terluah. Yang terpaksa aku simpan dan diamkan, sebab aku ni anak, dan dia orang tua kita.

Kalau boleh aku luah, aku nak dia duduk depan aku, aku selotape mulut dan ikat kaki tangan dia, hadap aku dan dengar yang:

Aku tak hormat kau sebab kau baran waktu aku kecil. Dan sekarang pun. Kau selalu jerit, herdik, maki, cekik pun pernah. Satu lorong akan tahu kalau kau tengah rotan kitorang (esp. aku dan adik ke-2).

Aku malu dan rasa terhina dengan jiran-jiran. Orang akan cakap lepas tu jadi orang, tapi tak semestinya memukul baru jadi orang. Aku develop jadi pendendam dan pemarah sampai sekarang.

Aku tak hormat kau dan mama sebab tak pernah solat dan ajar kitorang solat. Bila dah tua ni kau orang solat, so tak apalah, alhamdulillah aku dah maafkan.

Aku tak hormat kau sebab aku tengok betapa kurangnya tanggungjawab kau pada kami, esp. AKU. Akulah anak yang paling kurang dapat bantuan, semua usaha sendiri.

Setiap kali masuk semester baru, buat part time. Masuk uni, dapat loan PTPTN, tapi tiap kali masuk kau tarah dulu. Kau akan call on the same day, acah-acah tanya khabar, lepas tu kau mintak few hundreds, only to come back less than a week to ask for more.

Kau mintak lepas tu tak pernah bayar balik. And aku merana dalam ketidakcukupan kat uni yang jauh. Tak pernah dapat beli apa nak beli, makan bercatu.

Aku try cukupkan juga sampai habis sem. Aku tak minta balik sebab kenang adik-adik kat rumah dan tak nak kau ungkit which is memang betul pun.

Lama kelamaan aku develop sikap memberontak, kurang ajar. Tapi aku tak boleh nak luah kat kau yang aku benci sikap kau. Tapi aku lepas amarah kat mama tanpa mama tahu masalah utama aku. Adik-adik cop aku derhaka. Sebab dia orang tak duduk dalam kasut aku.

Kau memang tak hisap rokok, makan dadah. Tapi failed bab financial. Penjawat awam level rendah tapi selera besar. Asyik tukar kereta.

Kalau level kita patut Wira buruk je, tapi dalam 25 tahun lepas pakai Waja. Lepas tu merangkak nak bayar. Pastu kaki loan bank. Kaki loan berlesen. Makan pakai family tak cukup. Anak sulung ni jadi mangsa.

Bila kau call nak duit, tipu kiri kanan. Kata mama sakit lah, apa lah. Padahal aku tahu je kau hutang keliling pinggang. Level kita mana mampu pakai Ast\*\*, tapi kau pakai, pastu tiap bulan bayar caj penyambungan.

Dan benda ni berterusan sampai aku kerja. Dahlah kerja separuh mati, sebab nak kahwin, tak tahan kena manipulasi dengan kau dan mama. Kau masih sama.

Aku gaji RM2.5K, RM1K aku bagi gaji hari pertama untuk kau bayar rumah sewa kau dan belanja. Tapi tak pernah cukup. Dua tiga hari lagi kau call minta lagi. Macam penagih dadah tapi duit. Yang paling pedih bila kau tanya khabar aku, tak rasa keikhlasan pun. Kau cuma nak duit aku.

Dan sadisnya, kau pencen awal. Sebab tak suka bos muda mengarah kau. Kau cakap nanti dapat *grand duty* akan setel semua hutang.

Tapi kau lupa adik-adik bawah still belajar. Pencen kau tak sampai RM1.5K. Yang bongsu masih sekolah menengah. Kau lupa mama tu tanggungjawab kau, bukan aku.

Tapi sampai kiamat aku rasa perangai kau tak berubah. Kau masih meminta-minta. Sebab masih terjebak hutang. Tapi kau duduk terbongkang kat rumah, tak mencari duit tambahan pun. Harap aku dan adik lelaki aku yang tak further study bagi duit.

Aku tak hormat kau sebab kau ajar adik ke-2 aku tu berhutang. Nama dia blacklist sebab kau. Pastu ajar dia hutang Ahlong berlesen. Dah tu sampai sekarang dia bergantung kat Ahlong. Sama macam kau. Sikit-sikit masalah cari Ahlong. Tambah hutang.

Dan macam-macam lagi lah. Kena bayar RM4K ambil balik kereta kau dari kena lelong. Gaji 1st aku kau keluarkan tanpa discuss dengan aku sampai tinggal RM300.

Kenduri aku kau sesen tak support tapi duit keruk kau ambil semua. Sebab aku penat dan berharap kau setelkan masalah kau tapi tak berubah. Kau buat tahi baru.

Nasib baik jumpa hubby aku. Dia kata aku kena manipulate dengan kau. Sebab kau tahu aku marah-marah, sakit hati pun at the end aku tetap bagi, kan? Hati kau ringan buat aku macam ni. Padahal kau yang provokatif dan buat aku kurang ajar tapi kau tak fikir apa lepas tu.

Kau buat aku menderita overthinking. Overthinking diri ni derhaka tak minta maaf kat kau, tapi bukan salah aku pun. Nak tolong kau lagi ke nak buat bodoh? Sampai aku tak boleh tidur malam berhari-hari.

Hubby cakap, actually aku pun *enabler*, macam mama. Sebab apa kau nak, aku bagi, walaupun aku sakit. Sebab tu hubby ajak kahwin cepat tapi terpaksa PJJ setahun.

Setahun aku pregnant PJJ. Hujung minggu masih lah aku balik rumah kau. Setiap kali balik streskan aku dengan masalah duit. Sampai anak aku stres dalam perut. Now mild autism. Aku tak tahulah relate ke tak.

Banyak lagi tak tertulis dah. Dan seiring masa, kau masih sama walaupun Allah kurniakan kau dengan rezeki terpijak. Kau mula rasa diri orang kaya. Upgrade kereta mewah second hand. Boros.

At the end, kau balik to square one. Masih masalah duit. Walaupun lima orang anak dah bekerja. And kami contribute tapi masih tak cukup. Itu sumpahan untuk kau ke atau kami? Atau aku?

Aku dan adik-adik ada tanggungjawab.

Ada anak-anak yang perlu dibesarkan.

Ada life sendiri.

Bukan tak bagi. Aku yang paling sikit mampu contribute bayar rumah dua tingkat kau duduk dalam RM300 tapi kau tak nampak. Duduk terbongkang rumah selesa ingat bayar pakai air liur? Tapi kau suruh aku berkorban untuk kau?

Aku tahu maksud kau, bagi juga duit tak kisahlah pinjam ke apa. Kau cakap hidup kau tak ada apa dah untuk anak-anak, tapi apa kau buat? Kau terdesak nak bayar insurans kereta mewah kau. Jadi aku kena utamakan kau dari cucu-cucu aku ke?

Kau call aku tapi bila aku cakap aku tak ada duit, aku tengah susah, kau jadi marah, kau maki aku lagi macam aku budak mentah macam dulu? Lepas tu kau cakap aku ada pendidikan, tak sepatutnya hidup aku macam ni. Tapi rezeki Allah tulis macam ni. Ujian untuk aku, ujian untuk kau.

Perangai memaki kau tak sudah-sudah. Tapi kali ni aku dah penat, dan sedikit matang, aku cakap kalau call nak tambah stres, baik tak payah call (auto defense mechanism aku bila diprovok) dan aku *silent treatment* sampai kau tutup call.

Orang akan cakap yang lepas jangan kenang, maafkan.

But how?

Sebab masih *on going*, perangai masih sama. Aku pun try hard to be nice to you, aku layankan je kau borak gebang walaupun tak ada benda pun boleh hormat kat kau. Tapi kau? Tak pernah try hard jaga hati aku.

Sampai sekarang aku masih tertanya-tanya, kau dan mama actually ada ke sekelumit rasa sayang kat aku? For who I am? Atau kau sayang bersyarat? Kena bagi infiniti money baru sayang…

– Anonymous (Bukan nama sebenar)

Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *