Bekas Sahabat Yang Aku Benci

Hi, saja nak luah sebab aku dah simpan seorang diri selama bertahun.

Aku ada kawan baik dulu kat sekolah, aku ajar dia sebab aku top student, dia ni lemah sikit bab akademik jadi aku memang tolong dia hari-hari ajar dia subjek yang dia lemah tu, sampai kitorang jadi best friend sangat-sangat

Alhamdulillah aku straight As, pergi oversea tajaan biasiswa, kawan aku ni alhamdulillah dapat IPTA. Aku sanggup macam taknak pergi luar negara sebab nak study sesama, tapi bukan pilihan aku nak buat macamana.

Setahun belajar masih in contact, mesej, Whatsapp, sampai lah aku perasan dia makin tak contact.

Aku bukan clingy pun tau, aku mesej jarak seminggu, kemudian dua minggu, kemudian sebulan, last sekali aku kena bluetick dan kena block. Aku jarak sebab taknak jadi annoying, aku sangat self-aware, tapi last sekali dia block aku.

Setiap kali balik Malaysia aku berharap nak belanja dia makan apa semua, tapi tak dapat contact. Bertahun aku cuba mesej, 4 tahun aku cuma reconnect dengan dia balik, tapi masih sama.

Tahun keempat tu aku sertai program kat uni dia, masa tu musim panas aku tak ambik sem pendek.

Aku tak expect jumpa dia pun, memang sertai program tu sebab aku rasa macam bosan kat rumah 3 bulan tak buat apa-apa. Jalan-jalan dalam masjid uni tu, tiba-tiba aku terserempak dengan dia.

Aku lemparkan senyuman kat dia, dia perasan aku, terus aku panggil nama dia, tapi dia tak semena-mena alih muka dan blah.

Aku terkedu, macam…? Aku ni takde nilai manusia ke..?

Aku tak harap apa pun, aku cuma nak berborak sikit-sikit nak berkawan balik, aku tak mintak gila-gila berkawan macam dulu tapi aku just nak kita berkawan biasa pun takpe dah..

Tapi macam takde nilai terus aku rasa, macam aku ni sampah bila kau jeling dan berpaling muka macam tu terus lari daripada aku..

Tahniah sekarang kau sambung master, tahniah sekarang kau berjaya kuasai bidang tu, tahniah kau berjaya dipanggil forum dan jadi panel itu ini, pergi luar negara situ sini.

Aku tak mengungkit apa yang aku ajarkan kat kau, yang aku tolong kau sampai kita balik lewat sekolah sama-sama, sampai semua modul yang kau buat aku tandakan satu-satu dan terangkan jawapan dia,

Sampai subjek kau paling lemah sampai satu sekolah tahu kau lemah subjek tu kau boleh pulak sambung di universiti subjek tu, sampai cikgu pun perli kau dalam kelas tapi aku tetap yakin kau mampu kuasai subjek tu..

Aku sudah lemah untuk simpan ikhlas, sampai sekarang aku tak berharap ikhlas dah.. Aku tak pernah tolong kau untuk balasan, langsung..

Tapi dah beberapa kali aku doakan sekiranya ada usaha aku itu menolong kau sampai ke tahap kau sekarang, moga ia tak membawa kau lebih jauh lagi..

Aku tak anggap aku cikgu kau tapi aku rasa sangat dikhianati dan rasa sangat biadap bila orang yang kau ajar dan tolong melemparkan punggung kat kau bila berjumpa..

Paling tidak kalau kau taknak jadi kawan baik pun, layanlah aku macam manusia, bukan macam binatang takde perasaan..

Sampai sekarang aku ada anxiety bila terlalu rapat dengan kawan-kawan, nak buat relationship pun aku sangat overthinking.

Aku tak boleh move on, sedangkan kawan baik yang janji nak rumah sebelah-sebelah bila dah kahwin nanti pun boleh layan aku macam ni, apatahlagi bini sendiri kan haha..

Tak termasuk depression bila dia awal-awal block aku dulu..

Takpelah, doakan keikhlasan aku ajar kawan tu diberi ganjaran, kalaupun tidak diberi ganjaran lagi sebab aku tak redha haha..

Terima kasih baca confession aku. Maaf kalau korang rasa aku ni yang silap sebenarnya.

– Tono (Bukan nama sebenar)

Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *