Harapan Terakhir Aku

Korang.

Aku nak bercerita sikit pasal hidup aku. First skali, terima kasih kat admin kalau publish cerita aku ni. Aku cuma harap ramai dapat manfaat apa yang aku dah alami dalam hidup aku.

Okay. Cerita dia macam ni.

Semua orang pernah buat dosa kan? Aku pun termasuk. Cuma aku rase, dosa aku ni sangat lah besar ya Allah. Cuma Dia je tahu betapa besar dosa aku. Cuma kali ni aku bukan nak citer apa dosa aku. Itu bukak aib sendiri namanya.

Aku cuma nak citer proses lepas aku dah buat dosa tu.

Lepas aku dah nyesal sangat-sangat, cuma tuhan je tahu betapa taubatnya aku, aku ada tanya orang-orang sekeliling aku, yang aku caya. Sebab aku tak banyak ilmu agama, so aku tak tahu konsep taubat ni camne sumer. So ada la aku tanya ustazah-ustazah yang aku caye, pasal ni.

Jawapan dorang sangat kecewakan aku. Walaupun dorang ada sebut yang dosa diampunkan, tapi pandangan dorang pada aku lepas ni memang lain dah. Macam hina sangat aku ni sampai dorang tak nak layan sangat, atau mungkin persaan aku. AKu tak sure.

Yang aku pasti, cara dorang pandang aku pun dah lain.

Aku pernah tanya pada geng-geng aku. Dorang ni jenis sosial-sosial gitu. Yang sedihnya, ada la yang gelakkan aku, cakap buat apa nak sedih sangat. benda tu biasa. ramai je orang skrg buat. and aku jadi sedih tapi pada masa sama, aku konpius. takkan dosay ang aku buat ni kecik sangat sampai macam lalat hinggap kat hidung je?

sekali lalu tangan kibas, terus lalat tu lari.

yang lagi sedih, ada yang siap bangga lagi dia ada dosa sama cam aku, even dia kata, apa yang aku buat tu kecik je sebenarnya.

Pendek citer, bukan tu yang aku nak citer. tapi nak cakap yang di saat aku rasa berdosa sanga dengan dosa lama aku, situasi sekliling aku sangat tak meyakinkan aku dengan dua benda.

1. Allah ampunkan dosa aku ke?

2. Ada lagi harapan ke untuk orang cam aku untuk hidup kat bumi Dia ni?

time tu aku down sangat. aku rasa cam aku ni sampah. takde nilai. kalau aku mati pun takde orang nak rindu aku. maybe parents je la kot. tapi dorang sendiri pun tak layan sangat aku. time ni lah citer sebenar aku.

aku tengah godek2 fesbuk cam biasa hari-hari lain. tapi ada satu post tu, aku jumpa cam unik lah.

nama dia #askaiman. Aku ada baca post-post dia, basically tu macam dia buat sesi soal jawab dengan followers dia. aku ada baca-baca soalan-soalan and jawapan yang dia dpt. time ni la aku ada terpikir nak tanya dia pasal situasi aku, cuma aku takut-takut lagi. sebab aku takut dia judge aku, and aku takut dia tahu siapa aku ( tapi kitorg tak kenal pun except kt fb je).

so satu hari, aku beranikan diri, untuk hantar soalan aku. panjang aku tulis stuasi aku. and sejak aku hantar soalan tu, aku rajin-rajin tengok fb dia. kot-2 soalan aku dah kuar. ada la dalam 2-3 minggu jugak. pastu satu hari tu, aku takkan lupa.

Aku baru balik kelas. aku saja2 godek fb kat hp. time tu aku nampak, soalan aku dah keluar. dia dah jawab.

aku terkejut jap. sebenarnya aku tak sangka dia jawab, tapi time tu aku tak baca lagi jawapan dia. aku tengok soalan tu memang aku kenal, ayat aku. even nama aku pun (nama samaran ofocos), ada tulis kat situ.

aku takkan lupa. aku terus lari balik bilik, baring atas katil, buka kat laptop. memang berdegup jantung. slow2 aku buka fb dia, baca jawapa dia.

memang serius, jantung aku berdegup laju wei. mana tak nya. aku tanya soalan personal kat strangers. memang tak kenal lagnsung.

slow2 aku baca, air mata aku mengalir.. aku sebak.

satu, aku tak sangka dia jawab detail, walaupun dia tak kenal aku. jawapan yang dia tulis memang dia ambik kira situasi aku in detail.

satu lagi, dia tak judge aku.

walaupun dia tahu situasi aku, yang aku ni banyak dosa etc, tapi apa yang dia tulis, ialah apa yang aku perlukan. lama dah aku tak rasa camni. dia buat aku rasa dunia ni masih ada harapan orang untuk cam aku, and aku masih ada peluang untuk jadi orang yang lagi baik masa depan nanti.

paling buat aku nagis ialah, bila dia kata, dunia ni terlalu pendek untuk orang berdosa cam aku pikirkan masalah lalu (lebih kurang camtu ayat dia. aku taknak tulis ayat sebijik, nanti korang cari soalan episod brape yang aku tanya kat dia haha).

aku jadi sedar, yang perjalanan still jauh. harapan allah still ada. siapa aku nak terus menyesal, sdih dan rasa dosa besar, sedangkan rahmat allah lagi besar.

susah nak caye. aku kena tinggalkan kawan-kawan baik aku, ustazah yang aku caya, senior yang aku caya, untuk dapat jawapan yang aku perlukan daripada stranger kat fb. #askaiman. sampai skrg aku takkan lupa. kalau ko baca apa yang aku tulis ni, aku cuma nak bagitau satu je.

thank you.

sejak daripada tu, aku follow benda ni kat fb, sebab aku tahu, ramai lagi asker kat episod tu, situasi macam aku. di saat ramai insan lain failkan aku untuk cari peluang bertaubat, allah hantar orang camni untuk bagitau aku, yang allah masih sayngkan aku.

lagi satu, aku penah je anta confession kat sini, and saja nak baca komen2 orang kat post tu. ada yang membantu, ada yang tak. ada yang buat aku lagi sakit hati pun ada. bukan nak kutuk iium ocnfession, sebab ini peluang untuk orang cam aku cari panduan and hidayah kat luar sana. cuma nak kata, ada algi cara lain untuk confess, and cari solusi. bukan just nak confess.

apa-apa pun thank you semua yang baca, and ada yang akan komen2 kat bawah. siyesly, thank you.

sekian,
– orang yang pernah berdosa, sekarang mencari syurga.

– Pernah Berdosa

Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit