Heroin Hidup Aku

Confession ni untuk aku cerita pasal insan yang kita gelar ibu, yang aku gelar ‘heroin hidup’ seorang aku. Aku anak sulung daripada tiga beradik. Adik beradik aku semuanya perempuan. Ibu aku berniaga, buka kedai makan. Yang masak semuanya memang ibu. Kalau cuti, aku dengan adik adik mesti kena datang kedai, tolong ibu. Mungkin sebab tu aku agak pandai masak. Kawan aku ramai yang cakap macam tu, tapi hakikatnya bila aku masak jarang benar dapat menambat hati ibu aku. Walau orang keliling kata ‘sedap’, ibu akan bagitau ‘mana yang lebih mana yang kurang’. Bila macam orang minta tolong aku buat kerja, contohnya macam bungkus nasi untuk kenduri ke, orang selalu kata aku buat kerja cepat. Tapi bila dengan ibu, ibu selalu hilang sabar dengan aku. Katanya aku ni lambat hahaha. Aku selalu berseloroh kata yang “nasib anak ibu semua perempuan. Cuba kalau lelaki? Mana nak cari menantu yang ibu approve?”

Aku ada masalah keluarga. Kami memang bergantung dekat ibu untuk punca rezeki. Bila susah tu datang menghimpit, ibu selalu kata yang kalaulah aku ni lelaki, dia dapat harapkan aku. Aku selalu kata yang walau aku perempuan, aku boleh jadi kuat macam lelaki. Ibu akan balas “tak sama”. Ibu kata kalau ada lelaki dalam keluarga, ibu lebih kuat, ada hero, ada tempat nak berpaut. Ibu boleh rasa lebih lega. Walau aku perempuan, aku tak pernah buat buat lembik. Bila belanja dekat pasar, aku angkut semua kotak kotak susu dengan air masuk kedai. Walau kadang pinggang aku terasa sakit, aku tahankan. Kadang bila nak naikkan kotak susu atas rak, aku stop 4 – 5 kali hahaha, sampai tin susu tergolek hempap kaki. Aku menyumpah dalam hati je mampu.

Bila kenderaan kami rosak, aku lah yang tolak. Pernah sekali tu dalam hujan aku tolak. Rasa malu tu entah dah terbang ke mana bila ramai orang tengok. Aku rasa sakit hati ada lah, bukannya nak hulurkan tangan. Aku sedaya upaya cuba jalankan tanggungjawab aku sebab aku tahu aku anak sulung, tempat berharap ibu. Mungkin sebab tu juga aku kasar orangnya. Walau aku bertudung, ramai kata aku macam ‘jantan’.

Ibu, bila ada masalah kadang dia akan termenung, kadang aku nampak dia menangis. Bila dia mengeluh pada aku, dia akan fikir yang bukan bukan. Ayat “macam mana kalau …” tu hujungnya mesti negatif dan sedih. Tapi aku tak pujuk ibu. Aku marah, aku akan kata “jangan fikir macam tu”. Sebab aku rasa kalau aku pun ikut sama sedih, nanti ibu lagi lemah. Ibu juga tegas, aku jarang dapat keluar dengan kawan kawan. Kalau aku dapat pun, ibu tak pernah lepaskan dengan redha. Selalu je hati aku tak tenang, lepas tu mesti ada musibah. Lama lama lepastu mesti ibu akan kata “hati ibu tak redha masa kau nak keluar hari tu …” Sebab ibu tak bagi aku keluar lah, ibu sanggup jadikan rumah tu tempat semua kawan kawan aku datang. Ibu kata kalau “rindu sangat” tu ramai ramai datang rumah. Ibu masak sampai dua tiga jenis. Kawan kawan aku? Bahagialah. “Mak kau masak sedap”. Siap minta bungkus ha. Ibu aku lapang dada bagi. Dilayannya kawan kawan aku macam anak sendiri. Aku mesti akau berdiri mengomel dekat tepi ibu complaint yang ibu layan aku, anak ibu sendiri macam anak tiri. Tang masakan ibu tu aku pun mengaku. Kalau customer datang makan dari jauh pun, mesti akau ulang datang kata “saya sanggup datang jauh jauh rindu masakan akak”. Yang ni pun sama, customer yang datang kedai tu kebanyakkanya rapat dengan ibu. Sampaikan panggil ibu aku tu “mak”

Ibu kalau tengok orang kahwin mesti dia menangis. Lagilah kalau majlis tu gilang gemilang. Padahal dalam TV je pun. Bila aku jeling pandang ibu, aku mesti akan kata yang ibu tu menangis kalah mak ayah pengantin. Ibu mesti menangis lagi, lepastu balas yang “ibu bayang tu kakak yang kahwin” Aku mampu geleng kepala je bila dengar.

Ibu aku juga kelakar. Pernag aku duduk rumah, tak ke kedai, kononnnya ibu nak hantar WhatsApp , “kau duduk rumah besarkan bontot jelah” SEKALI , ibu tersend dekat sepupu aku. Kau jangan tanya ah, sejak tu kalau benda tak mahir, ibu aku taknak sentuh hahaha. Ibu , ibu .
Aku selalu bgtau aku nak belajar sampai PhD. Ibu mesti kata “jangan belajar lama lama, tolong ibu” Tipulah kalau aku kata aku tak sedih. Pernah sekali tu cikgu aku masa sekolah dulu tanya “Betul ke awak nak sambung Bahasa?” Dia kata aku ada bakat menulis, dia suka baca karangan aku, dia suruh aku belajar sampai dapat PhD. Balik tu aku bgtau ibu, aku seronok sangat. Ibu macam angguk angguk. Aku tahu ibu takut tak mampu nak biaya pelajaran aku. Banyak mak cik mak cik keliling asyik pok-pak-pok-pek biaya pelajaran tinggi. PTPTN pun lambat lah apa lah. Pernah sekali aku tinggi suara dengan ibu pasal isu belajar tu, aku bgtau aku kecil hati bila ibu cakap “jangan belajar lama lama, tolong ibu” Aku kata aku tahu aku tak pandai, mungkin tak mampu dapatkan tajaan, tapi aku boleh kerja, cari duit untuk study aku. Aku tahu tanggungjawab aku untuk adik adik. Aku bukan nak study straight. Ada gap tahun untuk aku kerja. Ibu selalu suruh aku buat bisnes, loan buka restoran. Aku macam emosional gila masa tu sampai aku nak menangis. Aku kata aku tak suka berniaga, aku tak suka bisnes. Aku tak suka bila ibu asyik cadang macam tu, macam aku bodoh, tak ada benda lain aku boleh buat. Masa tu perlahan je suara ibu, ibu kata dia tak tahu aku tak suka. Dia cadang sebab kadang aku selalu tanya ibu pasal perancangan masa depan. Aku sedar tu khilaf aku. Ibu cuma cadang sebab dia ibu. Ibu aku, nak yang terbaik untuk aku.

Sekarang aku kerja sementara. Punya payah nak pujuk ibu bagi izin. Ibu tak bagi, ibu nak aku duduk kedai je. Nak makan, makan, tak ada siapa marah. Nak main phone, main. Tapi aku berkeras, aku nak cari pengalaman. Minggu pertama aku kerja tiap hari gaduh. Tapi ibu tak pernah tak call bila aku dekat tempat kerja. Dia cuma tanya ‘buat apa ?’. Lama lama ibu dah okay sikit, aku dah niat istikharah, aku janji dengan ibu aku kerja dalam 2 – 3 bulan je. Tu pun pernah sekali ibu call, aku tengah susun air. Ibu dengar ‘cuci bilik air’. Tarik nafas panjang ibu, ‘CUCI BILIK AIR ?’ Aku dah geleng kepala. Ibu kata dia dah merasa berkerja, kena maki, penat dia semua tu, ibu tak sanggup bagi aku rasa. Kata ibu “kau tu bila kena marah tercengang cengang. Dengan muka macam tu… Allah haih” Tu apa aku nak rasa, pengalaman.

Aku selalu rasa aku anak ibu yang paling selalu buat ibu terasa hati. Ibu pernah kata aku ni degil kalah budak lelaki. Nampak pendiam tapi keras kepala hahaha. Dah ibu nak sangat anak lelaki. Ibu memang kuat bising tapi itu lah yang biasa aku dengar. Kalau ibu jadi baik sampai bersuara pun lembut, tu lagi aku risau. Sungguh. Sehari ibu tak marah, aku mesti tak senang duduk. Rasa macam ada yang tak kena. Aku kesiankan ibu, dah lebih 10 tahun bangun awal berniaga. Sekarang ibu selalu sakit sakit. Garang garang ibu, hati ibu lembut. Pernah sekali sebelum masuk kerja, aku marah sebab ibu bangkit isu suruh berhenti lagi, aku pergi kerja nak salam ibu tapi ibu dekat dapur tengah masak, aku terus pergi. Sekali ada barang tertinggal, aku naik balik. Ibu sambut dekat pintu, senyum, ibu kata “Tadi tak salam ibu kan ? Tu Allah hantar balik tu” Aku cium tangan ibu, ibu pesan “kerja elok elok” Masa tu aku minta dekat Allah, aku nak jadi penyebab untuk senyuman ibu. Aku nak ibu senyum bahagia macam tu. Mungkin aku tsk pandai macam adik aku, tak mampu nak buat ibu senyum tengok slip exam aku, tapi aku nak bahagiakan ibu. Aku janji,lepas habis belajar aku akan kerja elok elok, tunaikan tanggungjawab aku dekat adik adik. Aku nak ibu cuci kaki, biar ibu rehat.

Aku jarang masuk mood ‘jiwa’ macam ni dengan ibu. Aku type benda ni pun aku dah menangis. Samalah macam bila aku termenung teringat pengorbanan ibu untuk kamu adik beradik, dosa dosa aku dekat ibu. Bila malam tengok ibu tidur, kadang ak rasa sayu sangat. Aku mohon Allah panjangkan umur ibu, biarlah ibu merasa bahagia dari anak anak. Ibu selalu pesan baik dia ikutlah, jahat dia jangan setitik. Aku tahu ibu takkan baca, ibu aku cuma tau google resipi je hahaha. Tapi aku cuma nak luahkan apa yang aku pendam untuk ibu. Aku sayang ibu, ibu lah heroin aku, syurga aku dunia akhirat.

– Anak Ibu

Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit