Kasih Sayang Ibu

Orang kata kasih sayang ibu tiada bandingan.

Tapi tatkala jururawat menolak anak aku masuk ke bilik, aku rasa kosong.

Masa jururawat ajar aku menyusu, masa beliau puji “Ha pandai adik kecik ni menyusu! Bagus mama,”

Aku rasa kosong. Aku tak rasa apa-apa.

Aku tak rasa sayang. Langsung tak muncul perasaan tu. Sepatutnya kan, moment kali pertama anak menyusu badan adalah benda paling indah.

Tapi aku tak rasa apa-apa.

Kemudian, rasa kosong itu diganti rasa panik. Kenapa aku rasa kosong? Mana kisah-kisah dimana ibu baru macam aku jatuh cinta pandang pertama dengan anak?

Lagi teruk, aku dah bawa dia dalam kandunga aku selama sembilan bulan. Ini bukan kali pertama aku jumpa dia.

Kenapa aku rasa macam tu?

Panik. Berdebar. Takut.

“Aku gagal jadi mak.” Bisikan tu muncul sejam selepas aku baru melahirkan.

Suami aku datang untuk azankan anak aku. Muka dia teruja. Dia kucup dahi aku, genggam tangan aku.

“Mama okay?” Suami aku tanya. Aku senyum, angguk dalam terpaksa. Macam mana aku nak cakap? Macam mana aku nak susun ayat?

“Mama ambil gambar tau.” Suami aku bisik sambil intai sekeliling. Hospital tak boleh ambil gambar, tapi mesti suami aku nak abadikan moment ni. Anak sulung, kan.

Aku ambil gambar waktu suami sayup2 laungkan azan. Aku masih rasa panik. Kenapa langsung tak timbul rasa sayang? Kenapa?

Anak aku macam dapat mengesan perasaan aku. Malam itu, dia langsung tak nak tidur. Aku terkial2 susukan dia, dodoikan dia. Kakak katil sebelah cakap itu benda biasa.

“Dia kan baru beralih tempat. Kita kalau malam pertama tidur hotel pun rasa janggal, kan.” Kakak tu cakap.

Aku senyum, berterima kasih sebab kakak tu baik sangat tolong dukungkan anak aku. Dia tolong ajar aku cara tukar pampers, cara lap sampai bersih.

Masa kakak tu bagitahu macam mana nak jaga tali pusat, fikiran aku melayang pada anak kakak tu. Kenapa anak kakak tu diam, tak meragam?

Kenapa dalam wad ni, anak aku je yang meragam?

Aku tenung mata anak aku waktu aku menyusu. Dia tahu ya, yang aku tak sayangkan dia?

Sungguh, aku rasa kosong, rasa panik, rasa takut. Fikiran aku kacau bilau.

Ya, aku memang ambil berat pasal anak. Aku menyusu badan, aku berjaga malam, aku tak abaikan dia. Aku dukung dia bila menangis, aku dodoikan dia, aku nyanyikan alunan zikir bila dia nak tidur.

Aku nampak okay. Tapi dalaman aku tak. Malam2, aku bersidai di blog-blog pasal ibu anak.

Postpartum blues. Benda tu yang keluar banyak kali bila aku google simptom aku.

Suami aku membantu. Keluarga aku pun membantu. Masa ni aku terus rasa lemah. Rasa gagal. Kenapa aku rasa macam ni, sedangkan aku memiliki sokongan yang baik?

Suami aku, kalau dia terjaga bila aku menyusu malam – dia akan suruh aku bersandar pada belakang dia. Dia berjaga sekali. Masa check jaundice, dia sanggup tinggal office senyap2, minta kawan2 cover. Dia belajar cara tukar pampers, cara bedung, cara mandi baby.

Sampaikan cara simpan susu badan, suhu panaskan susu semua dia belajar. Kalau aku boleh bagi markah, 110% aku bagi pada dia.

Keluarga aku pula banyak menolong serba serbi. Kakak aku datang dua hari sekali kemas rumah aku. Mak aku masak.

Adik lelaki aku kadang2 tolong hantar aku ke klinik untuk check jaundice. Sanggup dia drive 45 minit tiap pagi, turun sebaik solat subuh semata2 nak bawa anak saudara check jaundice.

Tapi aku masih down.

Aku umpama dihurung awan gelap. Aku senyum, aku gelak, aku ambil gambar anak pakai baju comel2, bubuh caption di insta seperti mana semua ibu2 baru buat, bermuka-muka seperti ibu yang seronok dapat anak sulung.

Tapi aku tak rasa sayang pada dia. Kenapa?

Aku rasa gagal. Sangat gagal. Panik. Takut. Macam mana aku nak hidup kalau aku tak ada rasa sayang langsung pada anak aku? Macam mana?

Ya, aku tak abaikan dia. Tapi perasaan aku pada dia, macam orang yang sayangkan objek mahal. Sayangkan kereta, sayangkan laptop. Kalau rosak memang marah, memang sedih, tapi tak apalah. Tak adalah sampai meraung meracau kan? Boleh ganti.

Aku sampai membayangkan, kalau anak aku tiba2 tiada, macam mana.

“Susah la nak urus pengebumian.” Fikiran aku jawab balik.

Masa ni aku tampar2 pipi aku betul2. Macam mana aku boleh fikir pasal susah nak urus hal pengebumian? Anak aku dah tiada, kenapa aku tak rasa sedih?

Semua ni dalam kepala aku.

Tak ada orang perasan. Tak ada. Aku nampak macam ibu cemerlang. Ibu bahagia.

Selama sebulan aku hadap benda ni. Tiap hari, tiap jam, tiap detik.

“Dah sebulan dah dia kan. Tak lama lagi dapat adik.” Suami aku berseloroh.

Aku meletup dengan ayat suami aku. Aku menjerit-jerit aku tak nak anak. Aku penat. Aku tak pandai jaga anak, inikan nak tambah sorang lagi?

Boleh nampak muka suami aku terkejut. Kesian dia. Sumpah kesian. Dia pegang tangan aku, dia bersungguh minta maaf.

“Awak nak apa2 tak?”

“Bawa dia keluar.” Aku menangis-nangis tunjuk katil anak aku. Suami aku menurut. Malam tu, anak aku tidur dengan suami. Mujur dia pandai panaskan susu badan. Aku alhamdulillah dikurniakan susu badan yang banyak. Stok aku boleh tahan banyak masa tu.

Tapi malam tu aku tak dapat tidur. Aku ingatkan bila bawa anak aku keluar, aku okay. Naluri aku menjerit-jerit menyuruh aku cari mana dia. Tapi aku penat. Aku pejam mata kuat2, aku cakar2 lengan aku supaya aku berhenti fikir. Aku tak perasan bila aku tertidur.

Aku terbangun pukul dua pagi, suami aku ada sebelah. Dia tertidur sekali, anak aku tidur nyenyak dalam crib dia. Lengan aku pedih tapi berbau ubat. Aku tau, mesti suami aku sapukan.

Aku pergi jenguk anak aku. Rupanya dia tak tidur, dia main2 dengan jari.

“Mama cuba belajar sayang awak ya.” Aku bisik. Dia macam faham, anak aku pandang aku balik.

Lepas tu aku terus sayang anak aku ke? Tak. Ni bukan cerita fairytale.

Aku belajar, step by step untuk sayang dia. Aku cuba yakinkan diri aku, bila aku rasa gagal tu dah cukup sebagai bukti aku sebenarnya sayang dia. Kisah aku dengan anak aku, macam orang kena kahwin paksa.

Ambil masa berbulan. Aku tahu aku sebenarnya alami masalah. Tapi aku takut kena stigma. Kena pandang serong.

Sekarang anak aku dah empat tahun. Alhamdulillah aku dah makin okay. Sekarang baru aku faham rasa kasih sayang seorang ibu, walau aku ambil masa lamaaaaa untuk rasa semua tu.

Ada mak beruntung. Dia tak rasa apa aku rasa. Aku anggap itu rezeki masing-masing, aku tak persoal.

Maaf kalau tulisan aku agak bercelaru. Waktu itu memang fikiran aku sendiri bercelaru. Banyak juga benda aku tak ingat waktu dalam pantang. Masa kemas baju baby anak aku, ada baju2 aku tak cam, even family aku beria kata anak aku selalu pakai baju tu.

Selamat hari ibu semua. Kalau ada masalah macam aku… Dapatkan bantuan ya.

– Triceratops (Bukan nama sebenar)

Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *