Kuat Menangis

Assalamualaikum
Nama diberi An, berumur 23 tahun. Seorang perempuan. Seperti mana tajuk di atas, aku adalah seorang yang kuat menangis. Aku tak tau samada confession ni boleh beri manfaat pada orang lain, tapi aku berharap confession ni dapat beri manfaat pada diri aku melalui nasihat-nasihat korang. Sekalipun confession ni tak di publish, tapi admin masih baca kan? Itu pun dah cukup bagi aku.

Aku sedar aku kuat menangis sejak aku masuk sekolah asrama. Biasalah jauh dari mak ayah. Takde kawan. Suasana awkward. Jumpa orang yang aku tak pernah jumpa. Aku susah sangat-sangat nak menyesuaikan diri. Masa tu rindu sangat dekat mak. Rasa takut sebab tak biasa. Over kan? Tapi memang aku rasa macamtu. Dalam bilik aku menyendiri. Aku senyap. Hampir setiap hari aku call mak sambil menangis. Mak aku risau sangat-sangat. Berlarutan tak tau sampai bila. Mungkin dalam sebulan. Sampai mata aku bengkak sangat sebab menangis. Dulu aku comel, lepas nangis dah macam hantu kak limah dengan mata sepet, eyebag gelap. Panda pun lagi comel.

Lepas masuk universiti, walaupun lagi jauh dari dulu. Aku dah terbiasa. Dah tak nangis sebab rindukan mak. Tapi aku masih nangis disebabkan masalah-masalah kecik. Masalah yang tak perlu nangis pun, tapi aku nangis. Kalau aku rasa marah, aku tak mampu nak cakap. Aku nangis. Aku stress, aku nangis. First time masuk, aku ada masalah daftar subjek. Aku sorang je yang tak boleh daftar, kawan-kawan aku yang lain semua boleh.

Berusaha la pergi tanya pejabat tu pejabat ni. Diorang cakap sistem masalah la, suruh tanya pejabat lain, tanya kolej. Dah la masa tu taktau pejabat dekat mana, nak naik bas mana. Masa nak berurusan dengan orang pejabat pun aku hampir nak nangis. Waktu call orang tu orang ni suara aku dah bergetar nak menangis.

Bayangkan la, risaunya macamana. Kalau lambat nanti, kelas penuh. Aku nak ambik subjek apa? Aku nak nangis dah depan semua orang. Tapi still tahan lagi. Balik-balik je bilik nangis terus. Selubung dengan selimut, nangis.

Haritu ada sekali aku beli barang online, tapi posmen salah pos. Dia pos ke kolej lain. Aku tanya orang pejabat, orang pejabat kata tak tau. Aku call pejabat pos, orang tak angkat. Aku try cek tracking number, last barang tu ada dekat pejabat post lagi. Aku dah nangis dah taktau nak buat apa. Padahal benda kecik je. Orang lain maybe boleh settlekan dengan tenang. Tapi aku? Aku nangis dulu, baru aku fikir apa nak buat. Last-last aku pergi je terus pejabat post tanya. Dia cakap salah post ke alamat lain. Sebelum pergi tu aku dah nak marah macam-macam, tapi bila sampai tu tak jadi dah nak marah. Bersyukur barang aku masih ada. Penting kot, sebab dalam tu ada buku bank aku.

Kalau aku gaduh dengan kawan, lagi la. Nangis kuat kot. Kalau kawan aku bergaduh sesama diorang pun, aku yang nangis dulu walaupun bukan aku yang gaduh. Bila fikir-fikir balik, aku tak faham kenapa aku nangis.

Mesti korang dah boleh bayangkan, aku ni ada ke kawan kalau selalu perangai macamni. Ada, tapi tak ramai. Dan tak semua tau aku ni macamni. Lebih baik diorang tak tau, sebab selama ni diorang yang buat aku happy. Kalau malam tu aku nangis, esok pagi jumpa diorang mesti aku happy balik. Aku bersyukur sangat jumpa diorang yang masuk air ni.

Itu la kontranya, aku suka ketawa. Kadang benda tak kelakar pun, tapi ketawa tu sampai tak berbunyi. Faham tak orang jenis gelak tak berbunyi, lepastu lama nak berhenti. Gelak sampai keluar air mata, sampai tepuk-tepuk lantai, sampai sakit sangat perut. Kadang orang taktau pun aku kuat nangis. Sebab dalam masa yang sama aku kuat ketawa.

Aku nangis paling teruk bila aku putus cinta. Serius teruk sangat-sangat. Sepanjang hari aku boleh nangis. Dalam kelas aku tahan. Masuk je tandas aku sambung nangis. Aku menangis sampai tahap meraung. Penat kan hidup? Nak kecam silakan. Aku boleh nangis lagi lepasni. Nak kata aku tak solat, aku solat. Masa doa pun aku nangis setiap kali. Telekung aku siap berapa kali tukar sebab basah dengan air mata. Aku meraung sungguh-sungguh minta petunjuk. Minta selesaikan masalah. Lepas dah letih, aku berhenti, aku tertido. Aku bangun balik, bila teringat aku nangis lagi. Setiap hari macamtu. Letih. Takde penghujung.

Kawan aku pernah marah sebab aku seksa diri. Sebab itu cara aku luah. Kalau aku tak nangis, aku sakit. Kalau sakit pun, aku nangis. Dalam hati aku happy sebab dia marah. Sebab aku tau kawan aku sebenarnya sayang. Aku teringat dulu masa tingkatan 4 tak silap. Aku kena marah dengan cikgu sebab menangis. Sejarah aku D, tapi yang lain semua A. Addmath aku A+, sejarah D. Mana tak kena panggil dengan cikgu kan. Masuk je bilik cikgu tu, cikgu tu tanya kenapa result macamni? Tak minat sejarah ke? Aku diam, taktau nak cakap apa. Air mata je mengalir sebab aku takut sangat. Walaupun cikgu tu tak marah. Last-last kena marah jugak sebab aku nangis. Dia cakap jangan terlalu murah dengan airmata. Cikgu tu lelaki. Bukan aku nangis sebab aku nak dia kesian. Aku nangis sebab aku nak nangis. Dalam masa yang sama aku marah. Aku tak suka dia persoalkan result aku. Aku memang suka addmath, tak bermakna aku tak suka sejarah. Ramai lagi yang tak lulus sejarah. Kenapa aku yang dipanggil?

Sampai sekarang aku masih kuat nangis. Terutama bila aku nak marah. Kebaikannya satu je. Aku tak pernah bangkang cakap mak ayah. Sebab setiap kali aku nak marah balik, aku tak boleh. End up aku nangis je. Kadang-kadang aku tak suka, sebab aku tak boleh pertahankan diri sendiri. Aku nak balas tak boleh sebab nanti diorang tau aku nangis. Nak cakap pun tak boleh sebab tengah nangis. Susah kan, jadi diri sendiri.

Aku tulis confession ni pun sebab baru je lepas menangis. Bahaya nangis banyak sebab setiap kali nangis sakit kepala. Sakit macam kena cucuk. Aku harap aku takde sakit yang serius sebab aku pernah nangis sampai sesak nafas. Jantung jadi lemah. Kepala jadi berat. Seksa sangat.

“Dah tau seksa, kenapa nangis?”

Aku jerit macamtu dalam hati. Tapi aku masih nangis. Mungkin terlalu banyak negativity dalam cerita aku. Suatu hari aku ada duit, ada transport sendiri, aku nak jumpa pakar psikologi. Sebab aku tak puas hati bila orang cakap ‘jangan nangis’. Itu bukan solution.

Sekian, terima kasih.

– An

Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit