Saya Lya, anak perempuan tunggal sulung berumur 18 tahun.
Saya tak faham kenapa mak saya selalu rendah-rendahkan saya, selalu cakap yang saya ni anak tak guna, anak yang menyusahkan.
Tapi kalau dengan adik-adik saya, dia layan elok je. Sampai saya je dia layan endah tak endah je.
Lepas tu bila saya minta maaf, dia selalu cakap salah je minta maaf, salah je minta maaf. Lepas tu siap panggil saya perangai macam Isr4el lagi.
Saya rasa saya nak je pergi luar negara seperti Korea atau China, dan saya takkan balik sampai bila-bila.
Saya balik waktu cuti je. Saya rasa macam disisihkan je.
Saya juga rasa tak adil kenapa mak saya dulu layan saya elok je, tapi bila saya dah makin besar, mak saya layan saya macam saya ni bukan anak dia je.
Saya rasa saya sedih sangat dengan apa yang mak saya cakap. Lepas tu mak saya cakap, “Duduklah dekat bilik tu sampai mampus.”
Saya rasa saya dah tak ada keperluan untuk duduk di rumah mak saya lagi. Hina sangat ke saya di mata mak saya? Sampai saya fikir, kenapa mak lahirkan juga saya?
Kenapa dulu tak gugurkan je saya? Biar saya duduk di syurga, saya bahagia dekat sana. Daripada duduk di dunia ni tapi tak bahagia, buat apa?
Saya rasa mak saya dah tak sayangkan saya. Dia dah bencikan saya. Dia hina saya macam-macam, tapi saya diam je.
Kan nanti kalau saya melawan, kena label anak derhaka lah, tak bau syurga lah.
Sampai saya fikir, alangkah bagusnya kalau dapat mak macam arwah Adib Hazim, pelajar UPSI tu.
Mak arwah Adib Hazim memang penyayang. Untung arwah dapat mak yang penyayang macam tu. Saya nak mak macam tu.
Saya juga anak istimewa (OKU). Saya kecewa mak saya cakap macam tu dengan saya, macam saya ni tak ada nilai pada mata dia.
Saya nak rasa disayangi macam dulu, bukan dapat layanan macam sampah.
Saya pun manusia biasa je, tak sempurna, tapi saya cuba jadi manusia yang sempurna. Tetap mak saya cakap saya macam tu.
Sekian luahan dari saya,
– Lya (Bukan nama sebenar)
Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit