Hi semua.. Thank you admin siarkan luahan saya.
Hari tu saya keluar dengan kawan-kawan. Anak-anak kami pun ikut. Dah remaja, tapi masih rapat. Mereka memang rapat sejak dari kecil. Duduk semeja, gelak sama-sama, share makanan, share earphone.
Waktu Maghrib masuk, kami tengah duduk dekat food court untuk makan malam.
Saya tengok jam, kemudian cakap perlahan, “Eh, dah masuk Maghrib. Jom kita solat dulu?”
Kawan-kawan saya senyap sekejap, lepas tu masing-masing jawab:
“Qada je lah nanti. I tak bawak makeup remover” balas Alin.
“Balik rumah ganti nanti” kata Sumira.
Saya tak cakap apa-apa. Saya pandang anak saya. Dia tengah duduk dengan kawan-kawan perempuan dia, main game dekat phone. Saya panggil perlahan.
“Sayang… nak ikut mama solat tak?”
Dia pandang saya, kemudian tengok kawan-kawan dia. Dia senyum sikit dan jawab, “Nak duduk sini dengan kawan.”
Saya angguk. Walaupun saya tahu benda itu salah. Tapi Saya memang tak paksa. Bagi saya, itu pilihan dia. Dia dah cukup besar untuk mula faham mana baik mana buruk.
Saya bangun. Pergi surau seorang diri.
Lepas solat, saya balik semula ke meja. Makanan dah sampai. Semua tengah makan, borak, gelak. Macam tak ada apa berlaku.
Situasi macam ni banyak kali berlaku. Tetapi ini adalah pilihan mereka.
Balik rumah, saya tanya anak perempuan saya. Kenapa tak nak ikut mama solat tadi? Dia hanya jawab, kawan-kawan pun tak buat tadi. Segan la nak buat.
Saya tak pandai nak nasihat anak saya. Cuba pembaca bagi idea sikit macam mana saya nak tegur.
Terima kasih..
– Maira (Bukan nama sebenar)
Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit
Maira,
Soalan pada anak awak tak betul. “Sayang, nak ikut ,mama solat tak?” soalan ni bagi anak awak pilihan nak ikut atau tidak.
sebetulnya ialah ajak anak awak sekali pergi solat “sayang, dah azan masuk waktu ni. jom ikut mama solat! “.