Ujian Mematangkan Aku

Hi..Aku Anne.. ingat lagi luahan aku dalam “aku tak bertuah”?
Aku kongsikan buat kali terakhir walaupun ianya tidak berakhir..

Terlebih dahulu, aku ingin berterima kasih pada korang yang support aku..

Ada beberapa perkara yang aku ingin clearkan terlebih dahulu.

Pada yang kata aku pendatang, family aku nak dapat kerakyatan supaya senang nak beli rumah, korang ingat tak aku cakap bapak aku orang Indonesia? Meaning that, mak aku orang Melayu, Malaysia. Atuk aku, nenek aku, semua orang Malaysia. Cuma, bapak aku je dari Indonesia. Dan moyang aku. Moyang aku dari Indonesia dan dulu berhijrah ke sini, dan buka penempatan dekat satu kawasan. Ada kubur dia dekat atas bukit dalam kampung tu sebagai tanda penghormatan sebab buka kawasan tu. Itu pun ada ceritanya tapi aku tak berminat untuk highlight.

Tapi sebab jodoh mak aku dengan orang sana, orang pandang hina. Tapi kalau dengan orang putih, mungkin lain. Tapi aku percaya, ni bahagian mak aku, dan ni dugaan untuk aku. semua ni ada hikmah. Kalau mak aku kuat, kenapa aku tak kuat kan?

Kalau masih nak kata aku pendatang, terpulang.

Pada yang kata aku mintak like sebab buat part, tu pun terpulang. Bukan aku nak buat part cuma banyak sisi yang ada kenangan. Cerita sekali memang tak habis. Ia diibaratkan seperti hidup ini sentiasa dihujani ujian demi ujian.

Pada yang kata, lepas ada orang bagi lauk, selalu menang pertandingan, bla bla, tapi masih rasa tak bertuah tu pun, terpulang. Bukan aku tak bersyukur, tapi untuk usia sekecil tu, jauh dari sudut hati aku, aku sering persoal, “Kenapa aku, ya Allah?”. Aku rasa aku terlalu kecil untuk paham masalah keluarga. Zaman kecil aku tak bertuah. Aku tahu, ada orang yang lebih susah dari aku, tapi ini apa yang aku rasa dulu masa kecil. Dan, untuk lingkungan sosial, kejiranan aku dahulu, aku rasa aku je yang tak bertuah. Ada banyak cerita lagi sebenarnya.

Tapi mungkin cukup dengan apa yang aku kongsi hari ini.

Aku cerita kesusahan hidup aku untuk aku share dengan korang. Aku tahu, bukan aku sorang yang susah. Aku dah cakap kan, aku takde kawan nak mengadu. Tu tujuan aku datang ruangan ni.

Aku pernah cakap kan aku pernah ada bapak? Ya. Aku pernah ada bapak. Tapi, bapak aku hilangkan diri. Zaman-zaman aku tak dapat buku teks tu, zaman tu bapak aku dah hilang. Hilang sampai aku tak ingat dah kenangan aku dengan dia. Sebab tu aku cerita pasal mak aku. mak aku susah payah besarkan aku. masa tu mak aku survive sorang-sorang.

Aku ingat lagi, satu hari tu, aku bangun tidur, bapak aku tiada. Beberapa hari lepastu pun masih tiada. Aku ada tanya mak aku, “mana abah mak?”, tapi mak aku diam.

Sampai sekarang, aku tak pernah tanya pasal bapak aku. Sekali pun. Dan mak aku tak pernah cerita apa-apa.

Sampai sekarang.

Selama hidup ni, kalau balik kampung masa raya, atau pergi mana-mana, orang akan tanya mak aku.
“….. tak balik-balik?”
Mak aku senyum.
“tak”.
Sampai satu tahap aku rasa malas balik kampung. Orang akan tanya hal yang sama. Orang tanya bapak aku, tapi kesusahan mak aku, orang tak tanya walaupun orang nampak, dan mereka buat tak tahu.

Takpe.
Mak aku selalu pesan, susah mana pun jangan harapkan orang.
Tu yang aku pegang sampai sekarang.

Dulu, masa kecil, aku memang jenis suka tidur dekat ruang tamu. Kadang-kadang, pagi-pagi buta aku selalu tersedar. Aku tersedar sebab aku dengar suara orang menangis. Tapi perlahan. Bila aku angkatkan muka, aku nampak mak aku tengah duduk dekat kerusi, sambil menangis dengan seminima mungkin supaya anak-anak tak bangun. Aku terus buat-buat tidur balik. Tapi air mata mengalir, dan aku tak mampu nak tahan.

Masa tu, Allah je yang tahu macammana perasaan aku. Aku nampak mak aku nangis tapi aku tak mampu buat apa-apa.

Maafkan aku mak.

Masa tu aku kecil lagi, aku tak berdaya.

Pasal mak aku dengan bapak aku tu, selama beberapa tahun digantung tak bertali, menunggu berita yang tak pasti, akhirnya mak aku minta fasakh. Lama juga proses dia. Makan tahun. Masa aku tingkatan berapa baru setel tak silap aku.

Maka, secara rasminya mak aku pegang title ibu tunggal. Dan Janda. (walaupun aku tak suka guna perkataan ni)

Masa ni, profession mak aku masih cleaner juga tapi dekat dah dengan rumah. Masa tu gaji dalam RM450. Tapi alhamdulillah lah, makan sentiasa cukup walaupun banyak perut yang perlu diisi. Hebat kan kuasa Allah?

Tapi tak lama lepas tu, mak aku tambah profession lagi satu. Siang mak aku cleaner, malam pulak mak aku kerja kedai makan. Buat air. Maknanya lepas jam 5, mak aku balik rumah siap-siap terus pergi kedai makan. Sekitar jam 12 malam baru mak aku balik rumah. Macam tulah rutin kerja mak aku. Kerja kedai makan tu mak aku dapat upah dalam RM15. Tapi oklah, sebab kadang-kadang mak aku bawak lauk. Hehehe. Masa tu jugak aku buat part-time. Lepas balik sekolah, aku siap-siap terus pergi kedai pasu. kerja aku gubah bunga. Gaji aku RM12 masa tu. Orang kata gubahan aku cantik. Kembang kejap aku. hahaha

Aku balik kerja sekitar jam 8 hingga 9 malam. Balik kerja je aku akan standby kemas rumah apa yang patut sebab kang mak aku balik bising pulak. Yelah, orang penat kerja balik rumah tengok sepah-sepah. Siapa tak marah kan?
Hujung minggu aku kerja. Mak aku pun sama.

Bila aku berbual dengan mak aku?

Malam.

Masa aku ambil mak aku. tapi kadang-kadang tak sempat berbual pun sebab masing-masing balik kerja dah lambat.
Sebab tu aku selalu mengantuk dalam kelas. Kerja aku memang tidur. Tak dapat tidur dalam kelas, aku tidur dekat surau.Tapi taklah sampai ngences-ngences. Jadi kalau orang tanya aku pergi mana, aku akan cakap aku pergi surau. Diorang takkan tanya lagi dah sebab mungkin diorang ingat aku buat sembahyang dhuha padahal aku membuta. Hehehehe selalu juga lah aku kena marah tapi peduli apa aku. kalau aku kena denda keluar kelas, aku akan keluar bawa beg siap-siap. Dan biasanya aku balik rumah terus.

Sambung tidur.

Aku dulu seminggu sekali akan cuti atau lebih. Kerap jugalah sampai cikgu sekolah datang rumah cari aku. mesti korang pelik kan mana aku tau cikgu yang datang. Alah, suara dia aku kenal. Takkanlah aku tak kenal suara orang yang selalu marah aku. Kadang-kadang aku kasihan juga sebab cikgu selalu datang rumah cari aku tapi takde orang. Jadi, ada satu masa tu time cikgu datang ketuk rumah bagi salam, aku menyahut dari dalam tapi tak bukak pintu.

“Assalamualaikum, Anne ada tak?”
“waalaikumsalam. Siapa tu?”
“Ni cikgu dia. Cikgu …….. Anne selalu sangat ni tak datang sekolah”.
Aku pun jawab “Anne takde cikgu, dia baru pergi. Selisih berapa minit dengan cikgu”.
“oh yeke. Siapa yang jawab ni?”
“saya mak sedara sebelah atuk dia. Takpelah nanti saya beritahu dia suruh datang sekolah awal sikit lepas ni”.

Hahahahha. Aku rasa kejam sangat. Entah-entah cikgu tahu aku temberang dia tapi saja nak tengok permainan aku.

Kan? Kan?

Terima kasih cikgu sebab ambil berat pasal aku.

Setiap setengah tahun ada hari terbuka kan, kalau time ambil report card tu, cikgu selalu complain pasal aku.

“cik, anne ni selalu sangat ponteng skolah. Makcik tahu tak?”
Tahu tak mak aku jawab apa?
Ni yang mak aku jawab. “ohh tahu. Dia memang selalu ponteng. Tak pergi mana pun cikgu. Ada dekat rumah tidur”.
Masa mak aku jawab macamtu, muka cikgu tu macam bengang. Hehehe

Aku kalau ingat part ni mesti tergelak. Mungkin cikgu tu ingat mak aku marah aku, tapi sebaliknya yang jadi.

Ini lah salah satu sebab aku keluar asrama .

Satu, sebab tak tak sanggup tengok parents kawan datang bawa makanan.

Dua, sebab dekat rumah dah tiada orang. Kakak aku sambung belajar.

Jadi, aku korbankan asrama aku, pindah sekolah baru supaya dekat dengan mak aku.

Berkenaan bapak aku, biasalah dekat sekolah tiap-tiap tahun benda yang sama. Borang yang sama. Part yang kena isi pasal bapak tu, aku akan tanda atau tulis “meninggal dunia”. Kalau cikgu minta surat kematian, aku cakap dah rosak kena makan kucing. Kalau aku tulis “hilang” kang banyak soalan. Persoalan aku sendiri tak terjawab, lagi aku nak jawab soalan orang.

Malas aku.

Jadi, orang percaya bapak aku meninggal sedangkan aku sendiri tak tahu status.
Tapi ada satu masa, aku tak ingat kenapa dan dengan siapa aku berlaku jujur dan beritahu, “bapak aku hilang”.

MIA. MISSING IN ACTION.

Bermula dari situ, pandangan orang terhadap aku dah lain. Mungkin diorang bagitahu kot pasal bapak aku ni. Aku dapat rasa orang simpati dengan aku. Orang dah tak peduli warganegara bapak aku. Aku dah tak rasa orang tengok aku semacam.

Mungkin pada awal luahan aku, aku guna istilah yang salah.
Mungkin aku ni bukan tak bertuah, cuma ujian Allah untuk aku tak putus.

Alhamdulillah, aku bersyukur dengan apa yang aku ada sekarang. Kalau aku tak diuji dengan ujian-ujian yang hebat, mungkin aku tak sekuat ni. Ujian-ujian ni juga buat aku perangai macam laki. Sedikit kasar. Sebab tu aku beritahu aku suka kawan dengan laki. Kalau aku cerita diorang kadang macam tak dengar pun tapi peduli apa. Asalkan aku dah luahkan. Tapi selalu juga bergaduh namun, tak lama. Hari ni gaduh, esok baik. Hehehe

Dengan kawan-kawan laki juga aku boleh ulang-alik bawa motor dari ke ibu negara ke kampung halaman bila cuti semester. Pernah aku ketuk pintu rumah pagi-pagi dan mak aku terkejut.

“kau balik naik apa? Awal sampai?”
Aku tunjuk motor aku. “Tu”. Sambil buat muka bangga.
Mak aku cuma geleng kepala. Maknanya apa? Mak aku tak terkejut aku balik rumah naik motor, tapi terkejut sampai awal pagi. Hehehe

Ada beberapa fasa yang aku skip dalam luahan ni.
Masa aku dah pindah sekolah dan dekat dengan mak aku, ada sesuatu yang terjadi pada mak aku. satu benda yang buat aku benci sangat dekat orang kampung. Tapi mungkin aku aku tak dapat cerita sekarang. Pasal bapak aku pun ada berita gembira. Namun, aku tak tahu aku perlu gembira atau tak.

Apa yang aku boleh cakap, pengalaman mematangkan aku. Namun aku tak mampu untuk sekuat mak aku.

Terima kasih mak sebab bagi aku pengalaman hidup yang sangat bermakna untuk aku. Kalau tak, mungkin aku jadi manja. Terima kasih juga bersusah payah besarkan aku sehingga aku jadi seperti yang sekarang. Tanpa sokongan mak, mungkin aku tak dapat apa yang aku ada sekarang ni.

Takpelah mak. Aku tak kisah dan aku tak harap dah ada bapak. Aku dah biasa, mak. Cukup ada mak seorang.

Ada satu pesan mak aku yang aku pegang.

“mak takde harta nak bagi, tapi mak cuma boleh sekolahkan kau. Dengan sekolah, kau boleh berjaya.
Biarlah orang nak cakap apa, orang nak buat apa, tapi jangan kita balas”.

Tapi bab orang buat kita tu, aku tak boleh. Aku tak kuat macam mak aku. aku susah nak maafkan apa yang orang kampung buat pada mak aku.

Takpe mak. Kita tunggu je.

Aku harap korang boleh doakan mak aku, supaya dimurahkan rezeki, diberi kesihatan yang baik. Doakan aku korang. Supaya perjalanan post-grad aku dipermudah. tinggal separuh jalan je ni. Hmmm

Sekian. Anne. 25 tahun. Pelajar PhD.

– Anne

Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit