Assalamualaikum. Terima kasih banyak2 kat admin kalau confession ini disiarkan.. Sedikit pengenalan, umur aku 25 tahun. Baru mula bekerja kat sebuah tempat ni 3 bulan. Aku sedih sebenarnya dengan diri sendiri. Aku dikelilingi dengan orang yang curahkan aku dengan kasih sayang tapi yang aku balas, kemarahan dan selalu diorang makan hati dengan aku. Sebab apa?
Sebab, masalah paling utama bagi diri aku ialah aku seorang yang sangat mudah marah. Aku akan melenting kalau sesiapa tak setuju dengan aku. Tapi aku hairan, salah ke? Sebab kebanyakan masa bila aku marah tu memang aku betul. Orang lain tak paham pun lepastu bila aku tegaskan opinion aku mula lah sentap level 7. Aku tak paham lah. And last2 setuju jugak dengan apa aku cakap. Saja je semua orang ni suka buat aku marah, nak gaduh dengan aku. Mungkin sebab seronok agaknya tengok aku naik angin. Aku cakap benda betul kot. Cuma beza dia ialah cara aku cakap tu garang je. Maybe lah. Sebab orang selalu cakap bila aku dah siap gaduh, dah cool down, dah bagi idea, ada certain people yang berani dengan aku akan datang slow talk cakap takyah la marah sangat benda kecik je atau takyah la nak tegas sangat kita bincang kan. But I was like, eh aku cakap biasa je. Bukan masalah aku kalau orang lain takut and tak boleh terima. Aku bukan maki hamun mencarut tengking orang pun. Yela memang aku tinggi suara tapi tak lah tinggi macam tercekik mic. Intonasi aku je tinggi. Aku tinggi suara tu nak bagitahu point aku tu dengan tegas. Kalau aku cakap lembut2 kang orang tak nampak point aku lebih bernas susah sangat ke nak terima. Tu je.
Lepastu aku selalunya masa aku tengah cool down atau tak rasa nak gaduh, aku lah sebaik manusia pijak semut pun semut geli hati. Takde lah aku nak cerita aku ni baik, cuma kalau orang tak cari pasal dengan aku, aku tak cari pasal pun dengan orang. Tapi orang tak nampak tu semua. Orang nampak masa aku tengah marah je. Aku memang ada masalah pengurusan marah ni dari kecil. Tapi aku bukan ada penyakit ke depresi ke atau apa. Aku cuma manusia yang penuh dengan perasaan marah. Aku tak rasa benda ni satu masalah pun sebab dia buat personaliti aku kuat, Agaknya sebab tu masa sekolah and u aku dapat banyak jawatan tinggi, dalam group pun aku selalu jadi ketua projek. Masa group assignment lah. Aku tak minat pilihanraya kampus.. Sebab apa agaknya? Sebab aku tahu buat kerja, dan aku boleh handle orang buat kerja. Aku tahu ramai je tak suka aku, kutuk aku sepanjang proses tu tapi aku peduli apa, aku dapat tanggungjawab, kadang-kadang korang jugak yang pilih aku pikul tugas tu tapi bila aku suruh buat ni ikut date ni mesti siap apa, aku taknak dengar alasan. Aku ada bahagian aku, kau ada bahagian kau. Kau yang buat kerja aku bagi awal last minit tapi jangan hasil cincai memang aku marah la. Kau yang meminta namanya. Dah besar kan please la commit sikit. Lagi satu, aku geram betul kalau orang dah cakap ni tapi tak buat. Kau dah janji nak datang pukul 8 untuk discussion, kau nak tunda pukul 9 la 10 la, kau ingat kau sorang je ke. Aku ada benda lain. Hidup aku ni bukan untuk hadap layan masa orang yang tak reti urus masa ni je. Penat weh. Orang taktahu letak priority ni payah la. Lagi satu, kalau jenis masa cakap hebat smapai langit ke tujuh, masa nak buat, mintak bukti mula lah nanti lah, ini lah, ada komitmen lain lah. Kalau macamtu, jangan masa cakap tu janji bulan bintang. Takde siapa suruh kau janji itu ini. Kau yang janji macam-macam, last kau yang tak mampu buat lepastu salahkan aku. Ni contoh. Banyak lagi benda lain nak cakap tapi aku malas.
Tapi tu masa zaman u masa zaman sekolah. Masa masuk kerja ni lagi lah. Semua benda aku nak komen sebenarnya. Tapi aku try diamkan sebab aku orang baru. Kadang-kadang tu seksa jugak menahan sampai menggigil rasa bdan tengok benda tak puas hati tapi tak boleh nak luahkan sepenuhnya. Nanti end up bila aku balik rumah. Orang lain jadi mangsa. Sedih sangat sebenarnya. Aku terbawa-bawa emosi. Aku sedih bila aku tak boleh kawal marah aku. Lebih-lebih dengan orang yang aku sayang, yang care pasal aku. Pasal family aku, pasal sahabat aku. Mentang-menatang diorang dah faham aku dan terima seadanya, suka hati aku je aku nak ikut mood aku. Aku takut sebenarnya satu hari nanti semua taknak cakap dengan aku sebab takut dengan aku. Tapi aku tak tahu macamana nak berubah. Aku pernah cuba banyak kali tapi kejap je tahan. Bila lama sikit, aku jadi lupa and back to perangai buruk. Aku nak berubah, aku taknak sakitkan hati oang yang aku sayang diorang patutnya yang aku layan baik-baik tapi end up sebab aku tak boleh lepaskan semuanya kat tempat kerja aku, orang lain yang teriam akibat. Tolonglah, macamana nak buang sikap asyik tak puas hati je ni. Aku nak sangat jadi orang yang sabar cemburu tengok orang lain boleh sabar and tak mudah melenting. Tapi aku? Hmmm. Please bantu aku. Aku nak berubah.
– Aku Hulk
Hantar confession anda di sini -> iiumc.com/submit
Semayang jaga dak?ikut pengalaman aku,orang panas baran ni tak semayang or tak jaga semayang.