Saat Terakhir

19/5/2014;
Aku hubungi dia. Aku kata, aku mahu bawa dia ke KL. Tinggal sama2. Aku mahu jaga dia. Dia gembira, dia seronok. Dia kata dia sihat walafiat. Tapi dia kata dia mahu rumah bawah, dia tak mahu rumah atas.

20/5/2014;
Aku tidur. Aku bagaikan bermimpi. Banyak miscall dari kakak2ku. Aku jawab satu. Kak ngah kata dia jatuh. Dia tak sedar. Kak ngah nangis. Aku dengar bunyi ambulans. Aku ketar. Aku ke hulu ke hilir satu rumah. Aku tak tahu nak buat apa. Aku bagaikan bermimpi.

20 – 24/5/2014;
Aku saksikan dia bertarung nyawa. Aku tunggu dia masa koma. Aku rayu dia supaya bangun. Aku janji akan jaga dia. Aku janji akan bawa dia jalan jalan dgn keteta baruku. Air mata dia mengalir. Dia sedar dari koma, masih terbayang dia pandang aku saat celik matanya.

24/5/2014;
Dia pegang aku. Dia usap tangan aku. Dia pujuk aku jangan menangis. Dia angguk2. Dia pandang aku. Aku tak mengerti. Aku tak tahu itu lah petanda dia akan pergi. Bodohnya aku..Hati aku berat. Aku balik. Aku tidur. Aku mimpi. Aku mimpi aku bacakan yasin untuk dia.

25/5/2014;
Kak ngah kejut aku. Katanya dia nazak. Katanya kami kena cepat ke hospital. Aku masih keliru. Aku bingung. Dalam perjalanan abg kata dia dah tak ada. Dia dah tak ada. Aku tak percaya. Kami teruskan perjalanan.

Ya, betul. Jenazah kaku itu dia. Dia lah.. Dia ibuku,dia emakku, dia bondaku,dia permaisuriku. Ya, aku kehilangan. Dia pergi.. Dia takkan kembali.

AlFatihah. Untuk yang dua tahun. Aku jalani liku liku hidup tanpa dia. Aku lalui saat sedih dan gembira aku tanpa dia. Bukan saja untuk tahun ini, tapi untuk selama lamanya.

– anak bonda

Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit

15 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *