Cuti macam tak cuti. Ada je kerja kena bawa balik dan buat. Bila tak siap, orang kata kita tak pandai bahagi masa.
Ada seorang perempuan kawan kerja dia yang aku namakan S, aku memang kenal dia sebab dia senior aku dulu.
Aku ada sorang kawan ni. Dia suka fikir sampai satu hari dia rasa nak suicide and exactly! Dia suka berimaginasi.
Aku keluarkan handphone, dan sengaja aku cakap dengan kuat "Hello, Poliss!!". Mat bangla tadi dengar lah kot.
Tahu apa yang mak aku buat lepas tu? Dia duduk & dia pandang aku dalam-dalam, and last, dia usap kepala aku.
Selama ni? Dia hidup bahagia kan memfitnah aku? Memfitnah famliy aku? Kenapa kami juga yang dia cari balik?
Aku tinggalkan dia dalam kejahilan, konon hidup aku akan gembira lah bila kahwin dengan orang lain. Aku silap.
Terlalu banyak dosa aku lakukan. Dosa terhadap ibubapa, orang sekeliling. Aku tak tahu, aku langsung tak tahu.
Walau bagaimanapun, anak-anakku bukanlah anak-anak berkeperluan khas, seperti anak orang lain yang autisme.