Kucing
Assalamualaikum.
Aku selalu dengar orang menyampah kalau tiba-tiba ada orang menjerit sebab kucing. Macam nak tarik perhatian katanya.
Aku dari kecik sampai besar memang takut gila dengan kucing. Kalau makan kat kedai pastu nampak kucing memang aku angkat kaki awal-awal. Kalau kat rumah orang pun aku memang duduk bersila kat atas kerusi pastu mata duk melilau tengok kucing. Kalau dengar kucing bergaduh kat belakang rumah atau kedai makan, aku takut sampai berdebar-debar. Rasa nak terkeluar jantung. Memang shaking habis. Huhuhu. Sis feeling insekiyur sangattt weh.
Tapi, start 2013 family aku bela kucing sekor. Kucing belakang rumah je tapi baik pastu comel. Baik tu sebab tak berak/kencing dalam rumah hehe. Aku rasa nak marah lah jugak tapi aku pujuk hati sendiri. 23/09/2014 baru aku berani nak usap kucing tu. Tapi rasa takut tu still ada. Aku dah pecahkan mangkuk dengan cawan sebab terkejut tiba-tiba kucing kat kaki. Kena marah lah jugak dengan ayah. Pastu nangis sorang kat dapur. Kahkah. Hati tisu betul.
Tapi best jugak rupanya bila cuba rapat dengan kucing ni. Boleh membebel kat kucing, kacau tidur dia, pastu marah kalau dia sepahkan almari baju aku. Part sepahkan baju memang aku kadang naik hantu jugak. Pastu dia buat muka kesian. Geram betul. Nak peluk-peluk tak boleh. Sebab takut tu lagi menguasai. Huhu. Kadang rasa bersalah sebab marah-marah dia. Rasa jugak berdosa bila marah tapi mana tahannnnn kalau asyik sepahkan baju. Huhuhu. Cakap elok-elok pun permulaan je dia duk acah dengar kata pastu bila lama sikit start balik selongkar.
Ok ok dia tu kucing. Eh tapi kucing pun faham kalau kita selalu cakap dengan dia kan? Mak ayah aku kalau membebel kat kucing tu, paham pulak dia. Kalau aku, dia buat muka toya je. Eh ke dia tak rasa aura kasih sayang aku? Haha.
– Izyan