Dua bulan lepas. Masa tu aku totally lost diri aku. Aku hidup tapi macam mati. Dalam aku kosong.
Tak tahu nak describe macam mana. Tapi aku tak buat-buat dan adakan.
Aku bukan happy go lucky. Tapi cukup baik untuk bersosial dan bergaul. Leader untuk class. leader untuk grouping. Aku perempuan yang most of the things aku boleh buat sendiri dan tak bergantung pada orang.
Dua bulan lepas. Aku hilang diri aku. Reason? Aku taktahu Hampir setiap hari aku rasa sayu yang amat. Sedih. Dan putus asa yang amat. Semua tu just suddenly. Aku duduk sorang-sorang dan aku mula overthinking. Menangis dan meraung2 macam orang hilang pedoman. Aku mula tak bercakap dengan orang-orang sekeliling. Aku banyak mengelamun. Banyak termenung tanpa sebab dan lepas tu menangis juga tanpa sebab. Aku ingat aku okay . Aku yakinkan diri aku yang aku okay.
Roomate aku start perasan yang aku lain. Aku hilang selera makan. Dalam sehari aku okay untuk tak makan apa-apa. Aku taklapar. Aku order air pun dalam dua sedut je aku mampu. Dua bulan aku macam tu. Tak makan. Aku makan pun sbb roomate aku paksa.tapi itupun dua tiga suap dan tak habis.
Aku tak boleh focus dalam kelas. Aku tidur. Balik kelas aku tidur. Aku dah start ponteng kelas sebab aku nak tidur. Aku tak larat nak termenung lepas tu menangis tanpa sebab.
One day tu, suppose tu aku collect satu form ni dari budak kelas. Dee-classmate dia jumpa aku kat koop nak bagi. Tapi aku cakap takpalah pegang dulu nanti dalam kelas bagi kat aku.
Lepas tu lagi sorang kawan aku Ell mintak borang tu. Aku lupa aku yang mintak Dee bagi kat kelas. Aku pun cari dalam bag. Dalam file. Tapi tak jumpa. Masa tu aku panic gila. Aku cari bawah meja. Bag. Takda. Aku lupa mana aku letak. Aku lupa borang tu still kat Dee. then aku lari keluar bilik kuliah pergi tandas. Aku menangis teresak2. Aku rasa diri aku bodoh. Aku rasa diri aku tak guna. Aku ingat aku dah hilangkan borang tu. And aku rasa useless sangat2 sebab benda kecik pun aku tak boleh handle. Then roomate aku pergi tandas jenguk aku. Dia peluk aku yang teresak2.
Effect aku tak ada selera makan. Berat aku turun 6 kg dalam masa dua minggu. Aku still rasa aku okay. Aku tak perasan pun aku macam tu.
Pernah sekali tu. Aku basuh kain. Aku tiba tiba cakap. ‘Penatnya nak hidup’. Something like that.
Kawan aku terdengar . Demi Allah aku tak perasan aku cakap macam tu. ‘ kawan aku tu suruh aku istighfar. And masa tu aku tak sedar langsung apa aku cakap.
Cukuplah dua bulan tu aku macam tu. Termenung tanpa sebab. Menangis tanpa sebab hampir setiap hari. Aku rasa diri aku tak berguna. Aku rasa macam nak mati. Aku terfikir nak bunuh diri Aku solat. Aku mengaji. Orang kata dengan cara tu kita boleh sembuh.
Tapi aku tak. Sebab aku bukan orang yang culas bab solat.
Sekarang. Aku rasa aku dah okay sikit . Aku dah mula rasa nak makan. Aku mula dapat diri aku.
Aku terfikir. Kenapa aku jadi macamtu. Kenapa aku tak okay.
Sebab aku jenis pendam. Aku selalu cakap dengan diri aku yang aku okay setiap kali aku tak okay pun sebernanya .aku tak luah apa aku rasa kat orang kalau aku ada masalah. Benda tu makan diri aku balik. Aku solat. Mungkin sebab aku hanya solat tapi tak khusyuk. Aku baca Al-Quran , baca terjemahan, mungkin aku belum cukup menghayati. Dan atas kifarah dosa2 aku yang sebelum ni.
Dan Allah masih sayang aku. Aku belum mati.
-Jay
– Jay
Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit