Aku tak tau kenapa, sejak sekolah dulu lagi aku rasa aku kurang kasih sayang / attention dari mak ayah. Mak ayah aku jenis kerja biasa2, cuma kadang tu diorang ada buat bisnes sampingan so meeting orang sana sini, diorang sibuk juga la. Waktu aku masih bersekolah menengah, aku banyak tinggal rumah sorang2. Mak ayah sibuk, adik beradik lain dah kerja tempat lain, diorang semua ada tempat tinggal sendiri. Oh ye, aku takde adik. Aku somehow adapt hidup macam tu sampaikan ada masa aku rasa aku sayang lagi kawan2 dari family sendiri. Sebab tu juga, aku tak mohon untuk sekolah berasrama macam adik beradik yang lain, aku sanggup sekolah dekat rumah tu je, sebab tak nak jauh dari kawan2 aku.
Bila nama anak bongsu ni, aku kira ramai akan kata aku ni manja. Tapi mak ayah boleh la dikatakan sayang sama rata kot. Aku boleh tau anak kesayangan mak siapa, dan anak kesayangan ayah siapa – dan ianya bukanlah aku. Dia macam obvious jugak la sebabnya kalau anak kesayangan diorang tu nak sesuatu, diorang akan bebel2 tapi bagi jugak akhirnya. Kalau aku? Tengok mood. Ada masa kamcing dgn mak ada masa kamcing dgn ayah. ada masa memang dua2 tak layan. Haha. So aku kira aku bukan anak manja okay?
Lepas habis sekolah, aku tak tau nak buat apa. Aku macam lost. Aku tanya mak, aku kena buat apa. Dia kata, kau buat keputusan sendiri. Ntah mcmana aku ada satu niat yang aku nak study jauh2. Dalam semua yang aku jumpa, aku jumpa satu iklan yang study paling jauh, dan aku cakap kat mak, aku nak pergi situ. Mak setuju, ayah macam diam je. Aku tak minat pun course tu, aku fikir aku cuba je, janji dapat pergi jauh. Mak berjaya pujuk ayah, dan ayah izinkan aku pergi. Yeay! Tapi aku tau ayah risau – dia pun heran kenapa aku beriya-iya nak pergi. Sampai dia tanya kot2 aku ada kawan kat sana. Kawan apa benda nya aku pun tak tau tempat tu mcmana. Yang aku tau, tmpt tu jauh gila.
Aku macam tak percaya aku dapat fly sana. Aku macam excited gila jauh dari family. Tapi aku rindu kawan2 aku. Diorang ada yang hantar ke airport semua dan aku boleh nangis sebab berpisah dengan diorang. Dengan family aku macam buat rilek je. Aku bukan jenis senang nak berkawan dengan orang baru so risau juga. Tapi dah nak sangat pergi, aku kira aku cuba je la buat kawan baru, kan?
Bila ada kat sana aku dapat adapt alhamdulillah. Tapi aku tak pernah homesick. Aku takde rasa nak call mak ayah ke. Ni zaman takde iphone semua okay. Nak call diorang kena guna voip tu. Aku tak pernah ada voip akaun, sebab tak pernah call. Ada la skype dengan ayah sekali dalam 3 bulan. Itu pun cakap tak sampai 5 minit. Adik beradik aku pun tak contact sangat, diorang pun ada life diorang. Aku heran tengok rumet aku boleh call mak dia almost everyday.
Aku balik setahun sekali. Sebab tu je cuti dan tiket mahal. Balik rumah, aku duduk rumah baru. Aku rasa sedih sebab banyak barang aku hilang dalam proses pindah tapi aku cuba positif, aku dapat bilik cantik, almari cantik.
ayah je la kot rajin layan aku. Dia dah tak kerja sangat so tak berapa nak sibuk. Yang lain macam tu je la jugak. Bila sampai waktu nak fly balik tmpt aku belajar, aku excited balik. Aku rasa macam jahat juga yang aku lagi suka duduk jauh dgn family. Hm.
Lepas2 tu aku cuba juga nak call kerap sikit, nak tanya khabar ke apa. Ada tu aku call saja nak tanya khabar, ayah kata, "kenapa? Duit takde ke?" Mak pulak sibuk, tak pun letih, macam takde masa sangat nak sembang dgn aku. Ntah la. Aku bukan call sbb nak duit pun. Tapi bila cakap macam tu terus aku tak nak call dah. Aku boleh je hidup tak call diorang. Tapi aku rasa bersalah sebab diorang ibu bapa aku, hantar aku belajar jauh2, biayai aku semua. Haih.
Setahun lepas tu, pindah rumah lagi. Kali ni barang aku tak yah cerita la. Dah lesap. Aku sedih gila tapi aku let go je la semua barang tu apa je kan, tak penting. Adik beradik lain tak rasa kot sebab diorang tak duduk dgn mak ayah. So barang diorang kira takde sangat pun. Aku punya.. Dah inalillah dah. Haha.
Lepas tu, apa2 barang aku nak simpan, aku tak pernah letak kat rumah. Aku sanggup bawa balik tmpt aku belajar. Walaupun bazir kg flight – ye la student suka bawa makanan ke apa. Aku tak kisah. Aku bawak segala barang yang aku rasa aku nak simpan. Sebab kalau simpan kat rumah nanti kot2 diorang pindah ke apa, hilang lagi.
Rumah baru ni, aku tak tau tempat dia sangat. Ayah suruh aku duduk situ cuti kali ni. Aku okay je kalau mak ayah ada, sebab aku nak spend time dgn diorang. Tiba2 ayah cakap dia ada kerja kat tmpt lain. Mak pun sama. Diorang tinggalkan aku kat rumah baru tu. Aku tergamam. Aku dah la tak tau kawasan rumah baru ni. Kawan pun takde. Akhirnya, Aku cari kawan kepada kawan, jumpa, dan duduk dengan kakak ni. Dia sewa rumah 10 mins dari rumah baru aku. Aku duduk dgn dia. Time tu nak masuk bulan puasa. So aku spend time dengan kakak tu. First day puasa, mak call tanya khabar. Dia risau kot. Dia tanya ada duit ke tak. Aku okay je, duit banyak lagi. Cuma luka dari kena tinggal hari tu tak habis lagi. Aku fikir, kalau bukan mak ayah, dah lama aku mengamuk dah. Mcmana pun, mak ayah kena hormat. Kalau Allah tak suruh sayang, memang tak la aku nak tolerate. Kakak yang tinggal dgn aku tu baik gila. Dia bawa jumpa anak buah dia, kawan2 dia. So aku rasa terubat sikit.
Raya pun ok2 je. Takde la gempak sangat. Aku fikir sebab dah besar kot rasa raya mcm ni. Time kecik2 happy je la. Lepas raya kena balik sana. Macam biasa, bila nak balik tmpt aku belajar, aku happy. Hehe.
Bila zaman smart phone muncul, aku kerap sikit la whatsapp atau LINE ayah. Ada teknilogi ni, aku rajin2 kan update kat dia apa jadi, walaupun dia tak reply kadang2. Aku fikir, janji I've done my part. Kadang2 tu aku cerita masalah kat mak ayah atau salah sorang adik beradik aku — bukan nak tanya pendapat diorang, tapi nak bagi diorang rasa aku perlukan advise diorang. Sebenarnya aku boleh je settle sendiri. Kadang bila cerita tu, bukannya big problem pun but when i told them, i made it sounds so bad. Aku fikir, bila kita share masalah tu, kita akan ada bonding kan? So aku cuba macam tu pulak. Tapi sama je pun takde beza.
Ada sekali tu aku betul2 perlukan diorang, aku call, tapi time tu masa new year kalau tak silap, semua tgh happy2. Aku terus tak jadi cakap apa2. Aku pendam sorang dan aku jadi depress. Aku mula abaikan study aku. Sebab aku tak tau nak cerita kat siapa. Kawan2 kat sana time tu takde yang blh buat kawan sampai mati. Kawan ala kadar blh la. masalah tu terlalu berat untuk aku. Aku mula rebel, buat benda bodoh sampai la satu tahap, Allah beri aku sendiri sedar semua tu tak betul dan aku ubah diri aku ke arah yang lebih baik.
Lepas tahun tu ayah meninggal. Aku sedih sebab aku baru je baik2 dengan ayah, manja2 dengan ayah dan ayah dah takde dah. Balik rumah rasa sunyi. Mak sekarang tinggal dengan family abang sulung aku. Aku bila balik pun tak tau nak duduk mana. Kadang2 duduk dgn mak. Kadang2 duduk tempat lain. Kadang2 duduk rumah.
Balik pun, aku tak duduk rumah sangat. Aku akan keluar jumpa kawan, pergi program ke iktikaf ke apa2 program la yang tak perlu balik sangat rumah. Mak akan bising, aku balik macam tak balik sebab takde kat rumah. Kalau aku duduk rumah pun, takde siapa kat rumah, semua busy, pergi kerja pukul 6.30, balik rumah pukul 8.
Lepas tu, bila balik duduk dengan mak aku stress kadang2. Aku ada simpan barang aku sikit kat bilik dia, tapi every time aku balik, barang aku akan takde. Dia simpan dalam stor. 2-3 tahun juga macam tu. Dia tak boleh kalau ada barang semak. So aku fikir barang aku adalah semak utk dia. Ye la aku balik 2 bulan je. Aku tau nak aku sayang je aku cuma itu adalah highlight kenapa aku sedih bila balik duduk dengan mak. Mak okay je. Dia belikan je aku barang2 ke apa, masakkan bila dia ada masa (agak jarang sebab dia busy) dia bagi nasihat pasal life ke apa. Dia okay je. Cuma tu la. Certain things yang jadi tu, buat aku rasa sedih.
Mungkin lain orang lain manifesti sayang dia mcmana kot. Aku asyik bandingkan family aku dengan orang lain. Mesti la sedih kan? Tapi tu la. Aku fikir, mungkin aku ni tak bersyukur?
– Iqa
Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit
Bestnyer dpt stdy obersea :)
Berbakti lah PD IBU kamu smentara dia ada. Kamu x pnh alami masalah kewangan SBB tu kamu x tau Apa sbnrnya mkna hidup.