Assalam wbt admin dan yg iium confession reader. Sekadar ingin meluah rasa di hati.
9 Julai 2013. Harini genap 3 tahun kau pergi tinggalkan aku, sahabat. Nurul iman.
Bertemu dgn kau tak pernah aku sangka. Apatah lg serapat ini. Sampai aku boleh gelarkan kau sahabat aku. Aku mula kenal kau bila terserempak dgn kau di tangga sebuah surau. Kau hampir terjatuh sbb tergelincir masa turun tangga. Kau berpaut pd bahu aku yg kebetulan nak naik tangga. Kau ucap terima kasih kpd aku sedangkan aku tak buat apa2. Haha..aku blur time tu. Sejak haritu barulah aku perasan kau selalu ke surau tu juga, join belajar kelas fardu ain.. sama dgn aku.. bezanya kau dah tahap expert aku baru beginner. Start dr tu, kita mula kawan, kawan baik then jd sahabat.
Lps dah dua tahun kenal kau, aku bgtahu kau dpt tawaran sambung master (mungkin rezeki aku lambat). Jauh jugak la. Maksudnya makin jarang kita nak jumpa. Kau sedih. Masa last aku kat kls fardu ain, aku nampak raut wajah kau sedih. Sblm balik, aku peluk kau erat. Aku janji aku akan sentiasa ada utk kau bila kau perlukan aku. Itu janji aku.
Masa mula2 start sambung master, aku tak berapa sibuk lg. Jd, kita masih contact each other seminggu 2 kali. Dan kau pulak ada masalah family. Aku tahu. Aku la tempat kau bercerita dan mengadu. Seperti yg aku janji dulu, aku akan sentiasa ada utk kau. Dan aku masih tepati janji tu. Kdg2 kita contact whatsapp, mesej dan call sekadar borak2 kosong sbb rindu.
Tapi.. makin lama aku mula sibuk dgn pelajaran aku. Master. Yes. Busy. Dgn thesis. Time tu aku mula abaikan sahabat aku. Reply sekadar yg penting. Pernah ada satu minggu tu kau mesej kata kau rindu, aku abaikan dan kau mesej kata kau ada masalah dan ada perkara penting nak bgtahu, kau perlukan aku, aku abaikan. Alasan aku, busy. Aku tak tahu kenapa dgn aku.
Sampai satu masa tu aku perasan kau dah stop mesej aku. Mungkin dah dkt sebulan kau tak contact aku. Padahal sblm2 ni kau akan contact 2 mggu sekali even aku tak reply pun. Aku pun mesej la kau tanya khabar (baru nak tanya khabar, teruk kan aku?) dan tanya tgh buat apa. Kau reply, katanya tgh tggu aku rindu kau. Aku mintak maaf, aku kata aku sibuk. Kau maafkan. Tp aku tahu kau masih terasa dgn aku. Tp lps tu aku start terabaikan kau balik sbb busy. Kau mesej ckp ada benda penting nak bgtahu, aku tak reply. Bila kau mesej kau tanya aku kenapa aku tak reply, aku marah kau suruh kau faham aku. Kau diam. Kau tak reply. Aku pun ego tinggi nak minta maaf, jd aku pun diamkan diri.
2 minggu lps tu aku dpt tahu kau masuk wad, kau ada leukimia. Dan kau dah tak boleh hidup lama. Aku dpt tahu pun dr kakak kau. Dia mesej aku. Aku bergegas ke hospital walaupun jauh. Menitik air mata aku masa dlm bas. Sampai kat hospital, aku terus masuk jumpa kau, kau pucat sgt. Tp kau still senyum bila kau nampak aku. Aku tanya kau kenapa tak bgtahu aku kau ada leukimia? Kau kata, "aku dah ckp dgn kau dulu, aku ada benda penting nak bgtahu, tp kau tak reply, aku tahu kau busy, aku taknak rimaskan kau." Ya Allah.. serba slh aku jdnya.. menangis.. dua hari berlalu, kau makin tenat, dan akhirnya kau menghembuskan nafas terakhir pd 9 Julai 2013.
Aku kecewa dgn diri aku. Kau selalu ada utk aku bila aku ada masalah. Walaupun kau busy sgt2, kau tetap reply dan layan aku, dgr masalah aku. Tp aku? Busy sampai tak ingat kau, tak reply kau, kau perlukan aku pun aku tak reply. Alasan aku busy? Bodohnya aku. Takkan aku tak boleh ambil masa seminit pun utk reply mesej kau? Seminit je. Aku kecewa dgn diri aku. Kau satu2 nya sahabat aku dan kini kau telah pergi.
Utk readers semua, hargai sahabat yg sentiasa ada di sisi kalian. Sbb.. sahabat yg sebenar susah utk dicari ganti.
Buat Nurul Iman, maafkan aku, tak pernah nak hargai kau. Moga kau tenang di sana. Al-fatihah.
– sahabat nurul iman
Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit
Jangan tinggalkan aku tau Aisyah Nadzirah Nazri aku sayang kau ❤
???insyaAllah…