Alhamdulillah, aku ni anak orang yang agak berada jugaklah. Taklah sampai parents banknin rm5k sebulan.
Aku selalu balik sebab kalau drive balik dalam 2 jam dah sampai, n suatu ketenangan sangat2 jumpa mak ayah, plus mak ayah dah mula sunyi sekarang ni sebab sorang demi sorang anak tinggalkan rumah untuk sambung belajar. N setiap kali balik tu mak ayah aku selalu bagi duit, dalam ratus2.
Mewah la jugak sebab tak berusik sangat wang biasiswa. Guna duit yang mak ayah bagi je.
Aku selalu lah makan luar tempat yang mewah2, tapi pergi sorang2. Kenapa pergi sorang2? Sebab malas nak susahkan kawan2 aku. Kecualilah kalau aku tau kawan aku tu memang anak orang berada n banyak duit, baru aku ajak. Tak pun, waktu awal2 masuk duit biasiswa, aku ajaklah dorang. Tapi kalau waktu lain, aku prefer g sorang2.
Aku dah biasa sorang2, so takdelah lonely pun. Lagi tenang kadang2. Of course keluar ngan kawan lagi bes, tapi malas nak susahkan dorang. Bagi aku, kalau aku nak makan mewah, biar aku tanggung sorang2.
Sekali-sekala ada jugak aku belanja dorang. Tapi ramai jugak yang insist nak bayar, n ada jugak yang kata, "saya mampu lah nak bayar"..
Masalah aku sekarang ni ialah, kalau aku tengah makan sorang2 n terserempak ngan classmate aku.
Wajib mereka tegur, "sorang je ke?". Mungkin nak berbasa-basi, tapi aku rasa macam dorang kesian tengok aku sorang2.
Ada sekali tu aku makan sorang2 n ada yang tegur, "ok tak ni? Kalau tak oke aku sedia je untuk mendengar".
I was like…whatttt..bila dia cakap camtu rasa nak tergelak pun ada..
Aku tak kacau hidup kau pun wehhh. Aku bahagia je camni. Kalau aku ajak kawan p tempat mahal2 sedangkan waktu tu tengah sengkek (lambat dapat biasiswa misalnya), tak ke menyusahkan namanya?
Adoilaaaa.
Tak semua yang bersendirian tu lonely dan pathetic.
– aku