Lumpuhkanlah ingatanku

Lumpuhkanlah ingatanku

Mungkin ada yg mengalaminya atau mungkin lebih teruk. Aku ada jumpa satu confession yg lebih kurang seperti aku. So aku nak share cerita nie semoga confessor tabah.

Aku pun ada kisah lebih kurang sama mcm ko. Aku pun xberapa ingat awalnya semuanya samar2. Tapi yg aku pasti benda nie berlaku. Umur aku time tu lebih kurang 4 – 5 tahun. Masa tu aku kena tinggal dengan nenek sebab family aku semua sibuk dengan life masing2. Bila ko budak mesti ko cari kawan bermain. Aku yg masih baru kat kampung jumpa beberapa kawan. Dorang ajak main nyorok2 (main polis2 tu). Time tu ada org yg dah agak dewasa (saudara kawan aku) nak main sekali. Dia ajak aku pergi nyorok sekali. Aku yg naif ikut jela sbb aku xpernah main game nie. Jauh dia ajak aku nyorok dalam semak. Sebab ikut org dewasa aku rasa agak selamatlah tapi indah khabar dari rupa. Tapi pada awalnya aku x ingat semua benda yg berlaku.

Aku ingat balik semua benda nie bila aku dah menginjak remaja umur belasan tahun. Aku teringat balik pun sbb masa remaja ada org nak buat benda yg sama kat aku. Otak aku terus flashback balik benda yg jadi time aku kecik tu. From that moment, aku bukan org yg sama. Aku rasa mcm nak gila. Aku rasa seluruh badan aku nie kotor dan jijik. Aku nangis dan nangis sampai xlarat nangis. Aku telan panadol hari2. Dunia aku rasa gelap. Sampai satu tahap aku x kisah dah dengan dunia. Hidup mcm pun mcm x bermaya. Aku dah kisah apa org nak buat dekat aku, aku biar jer. Aku marah dunia, aku marah Tuhan. Masa kecil aku terasa musnah.

And the worst part bila balik kg aku akan jumpa dia sebab rumah nenek dekat jer ngan rumah dia. Selalu mmg aku x ikut balik kg. Tapi kalau hari raya nak tak nak kena balik jugak. Family selalu marah aku x nak balik kg tapi dorang xtau apa yg berlaku. Bila kena mengadap muka dia tu, aku rasa mcm nak mati. Bila dia sebut nama aku, mcm2 emosi aku rasa. Sekarang dia dah kawin dah ada anak bini. Aku harap anak dia x merasa benda yg sama.

So to confessor aku xtau setakat mana cerita ko tapi mungkin jalan cerita kita lebih kurang sama. Kita mangsa keadaan. Aku kini masih belum dapat melupakan sepenuhnya yg telah berlaku. Kadang2 aku berharap aku lupa ingatan supaya aku x ingat benda nie. Tapi jangan biar benda yg telah berlaku rosakkan hidup ko. Aku biar memori perit tu pengaruh hidup aku, aku x boleh belajar dulu sbb terlalu banyak nangis. Aku harap ko kuat sebab aku pun cuba kuat.

– #brokenchild

Kongsi luahan anda disini –> https://iiumc.com/share-your-stories/

CREATE A POST

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *