Kau Yang Aku Panggil M4k Ay4h

Hai, aku Suzy (bukan nama sebenar), dan non-Muslim, berusia awal 30-an, seorang isteri dan ibu.

Aku confess kat sini cuma nak meluah apa yang aku rasa. Kawan seorang pun tak ada jadi aku meluah kat sini jer lah ye. Harap korang jangan kecam aku lepas baca confession aku ni nanti. Alah, korang bukan kenal aku pun kan. Hahaha..

Ok dah. Jom baca cerita aku ni.. Panjang sikitlah. Tapi jangan suruh aku lukis aku tak pandai. SPM dulu aku sorang je kat sekolah aku yang tak ambik subjek Pendidikan Seni.

Lukis orang pun dah rupa jerangkung tua, sebab tu aku tak ambik subjek ni. Kang merinding bulu roma pemeriksa kertas aku tu nanti. Tak ke haru. Dah dah dah.. melalut pulak aku.

Orang kata.. orang tau, bukan aku. Orang kata kalau kawan toksik, bos toksik, kita masih boleh buang jauh-jauh dari hidup kita kan. Buat ape la nak simpan manusia macam tu tak de faedahnya langsung.

Sikit pun tak ada. Tapi.. ada tapi. Tapi kalau parent sendiri toksik, kita nak buang dorang macam mana? Kita nak cut all ties tu macam mana? Kita nak lari jauh sampai mana? Kita nak buat macam mana eh? Aku buntu tau. Serius ni.

Bapak aku, hmm.. kerja gomen la senang cerita. Dah betul memang beliau keja gomen. Mak aku pulak housewife. Nak kata fulltime tu taklah, ada masanya mak aku keja tapi kerja sendiri. Aku anak sulung. Ada tiga lagi adik beradik bawah aku.

Yang dah kahwin cuma aku dan adik aku yang nombor dua. Anak kesayangan mak bapak aku tu tau, ye.. yang nombor dua tu. Yang sulung nombor satu ni dorang nak sayang celah mana? Lagi benci adalah.

Korang jangan komen nanti cakap aku tak bersyukur parents aku dua-dua masih ada sebab aku tak rasa macam aku ada parents pun.

Rasa macam anak yatim pun ada. Kalau ada rasa syukur pun itu sebab dorang masih benarkan aku melihat dunia walaupun sebenarnya jika aku dapat minta, aku tak nak pun lahir ke dunia ni.

Entahlah apa yang Tuhan bagitahu kat aku masa aku masih dalam rahim mak aku dulu, sampai-sampai aku setuju lahir ke dunia. Rosak betul memori aku.

Aku belajar tak tinggi mana. Takat SPM. Masuk Tingkatan 6 sekejap je. Lepas tu aku berhenti. Aku tak minat langsung nak masuk Tingkatan 6 ni.

Korang jangan salah faham pulak, aku tak pandang rendah tau pasal Tingkatan 6 ni. Tapi aku dah niat nak kerja lepas habis SPM. Tapi aku sambung belajar sebab mak bapak aku paksa.

Paksa ye. Aku tak tipu. Siap ugut lagi tak nak mengaku anak kalau aku tak nak ikut kemahuan dorang. Maka dengan terpaksa aku ikut jugak.

Belum lagi bab pakaian seragam sekolah. Time tu student Tingkatan 6 masih pakai baju sekolah lagi. Mak aku dengan confident tarik aku masuk dewan nak mendaftar.

Ada cikgu tegur bagitahu mak aku salah tempat mendaftar sebab kaunter tu untuk pelajar tingkatan 6, bukan untuk pelajar Tingkatan 5.

Melentinglah mak aku kat kaunter tu cakap yang beliau memang nak daftarkan aku masuk Tingkatan 6. Cikgu tu pun cakap baju aku salah sebab pelajar perempuan Tingkatan 6 tak pakai pinafore. Ye korang, aku pakai uniform pinafore tu sebab mak bapak aku paksa.

Masa dekat rumah lagi beberapa bulan sebelum hari mendaftar aku berdebat dengan dorang , aku bagitahu baju sekolah untuk Tingkatan 6 tak sama dengan baju Tingkatan 5 ke bawah.

Mak aku siap herdik aku, beliau cakap aku tak tahu apa-apa jadi tak payah nak memandai.

Beliau kata aku tak pernah ada pengalaman masuk Tingkatan 6 pun. Haaaa.. Lepas tu yang malu siapa? Yang merah muka tarik aku keluar dari dewan masuk dalam kereta sambil memaki hamun aku tu siapa? Mak aku lah. Aku?

Aku tak payah cakap. Kena maki berjemaahlah aku di dalam kereta sepanjang perjalanan ke pekan mencari kedai baju, nak beli baju baru.

Kononnya akulah yang salah sebab tak buat kajian pelajar perempuan Tingkatan 6 pakai uniform macam mana. Aku rasa macam nak cakar dahi sendiri, sebab berbulan-bulan sebelum mendaftar tu berbuih dah aku bagitahu.

Lepas tu mak bapak aku tukar fikiran, tak jadi nak pergi beli. Mak aku gunting pinafore bahagian atas. Beliau tinggalkan bahagian skirt je.

Selesai. Siap. Settle.

Pakaian aku. Memang tak ada ciri-ciri perempuan langsung. Baju longgar seluar longgar sampaikan ada pelajar asrama ingat aku nak buat persembahan rap. Longgar bukan longgar feminin yang jaga aurat ye, longgar teramat.

Dahlah badan aku kemain subur. Pakai pulak baju besar gedabak. Senang cerita korang imagine je style aku tu macam Cik B. Sebijik. Cuma versi selekeh lah. Mana setandingnya aku dengan Cik B tu. Baju dia je harga dah ribu riban.

Baju aku heh.. Mak aku beli baju longgok sehelai RM1 tu. Tu pun aku bersyukur tau. Aku kalau nak minta mak aku belikan pencuci muka, losyen, syampu, pewangi, bedak, memang mimpilah kalau dapat.

Dikatanya aku memang dah hodoh tak payah berusaha nak cantik-cantik macam orang lain. Katanya lagi aku pergi sekolah nak belajar bukan nak cari laki. Diam aku.

Mak aku beli sabun Lux yang berketul tu. Itulah sabun badan, itulah pencuci muka, itulah jugak sabun rambut aku. Mujur jugaklah badan aku bukan jenis berbau.

Mak aku ni… Dia macam jijik dekat aku. Ye lah, muka aku penuh jerawat bernanah. Berminyak. Parut kudis aku penuh satu badan.

Dulu tu aku salah seorang pelajar cemerlang SPM kat sekolah aku. Masa ambik result SPM, sepanjang perjalanan mak aku sumpah seranah aku, maki hamun aku.

Beliau cakap beliau dapat rasakan result aku teruk dan akan memalukan parent aku. Aku diam je. Sebab aku tahu aku dah berusaha sehabis baik masa jawab soalan exam tempoh hari.

Sekalinya cikgu kelas aku beri result kat mak aku, sambil cakap aku lulus dengan cemerlang. Aku happy sangat.

Aku depakan tangan nak mintak mak peluk aku. Mak aku selamba cakap beliau tak lalu nak peluk alu, apalagi cium aku macam anak orang lain. Mengalir air mata aku masa tu.

Mak aku nak jijik kenapa? Sebab muka aku penuh jerawat kemerahan dan bernanah tu ke? Siapa yang kedekut sangat nak belikan pencuci muka harga paling murah sekalipun tu?

Oklah last-last aku paksa mak aku beli jugak pencuci muka. Beliau cari punya cari yang paling murah, beli skrub muka jenama susu kambing.

Masa tu umur aku 18 tahun. Aku rajin tau pakai skrub tu tapi hanya tu je satu-satunya item penjagaan kulit wajah yang mak aku beli.

Habis sebotol tu mak tak pernah beli lagi. Katanya membazir. Aku sendiri pun tak pernah beli apa-apa lepas tu. Sampai sekarang muka aku tak pernah naik jerawat.

Aku tak pakai apa-apa skincare sejak skrub muka aku tu habis tau. Korang kiralah sendiri umur aku sekarang dah 30-an. Aku last pakai skrub tu umur 18. Lebih kurang 12 tahun macam tu apa-apa skincare pun tak pernah hinggap kat muka aku.

Sampai adik aku sendiri cakap dia jeles sebab muka aku flawless je walaupun tak pernah tempek apa-apa sekalipun. Dia pulak kemain branded skincare dia. Tak dari Watson, dari Guardian. Haaa.. Dia punya skincare, mak aku sponsor dari kaki sampai hujung rambut.

Pakaian dia, semua lawa-lawa. Rambut dia 3 bulan sekali tukar-tukar style. Bergaya dari segala aspek. Tapi tetaplah tak dapat nak tanding kecantikan kakak dia ni. Asli tau.

Adik lelaki aku pulak. Mak bapak aku manjakan dia lebih dari adik beradik yang lain. Apa dia mintak semua dia dapat. Sedaya upaya mak aku tunaikan. Ada sekali tu kan aku mintak mak belikan aku handfon baru. Handfon aku dah nazak, tunggu masa nak meninggal je lagi.

Mak aku tengking aku. Beliau suruh aku kerja. Masa tu aku dah bersuami dan beranak satu tapi dah bercerai. Ex suami main kayu tiga. Aku nak kerja macam mana. Mak aku tak nak jaga anak aku. Aku pulak nak dapat duit celah mana. Nak bisnes online manalah dapat.

Handfon aku brand Nokia yang kalau kau lempar kat anjing, anjing tu terus kiok. Kau baling kat lantai, lantai tu yang retak. Korang tahulah macam mana kan.

Tak lama lepas tu adik lelaki aku pulak mintak mak belikan dia handfon. Tak banyak cakap dorang belikan hari tu jugak.

Aku tengok adik aku tengah pegang handfon baru. Bila aku tanya, adik aku cakap mak belikan. Aku tanya lagi mana dapat duit, sebab mak ada cakap mak tak ada duit.

Adik bagitahu mak ambik duit gaji bapak semata-mata nak belikan adik handfon baru. Kat situ jugaklah air mata aku berlinang.

Kalau aku mintak apa-apa mesti mak bapak aku marah, tengking aku. Mintak seringgit pun kena dengar maki hamun sumpah seranah dorang dulu. Itu pun kalau diberi. Selalunya tak dapat.

Sebab aku dah menangis masuk bilik sambil peluk anak aku. Tapi kalau adik lelaki aku yang mintak, 100% dapat. Bertuahnya kau dik…

Mak bapak aku.. Aku dah lama tak pernah makan sekali dengan dorang. Aku cuma masak je. Lepas masak aku jaga anak aku, tunggu dorang selesai makan. Lepas tu barulah aku makan sorang-sorang.

Bukan apa.. Mak bapak aku jenis yang suka marah-marah masa makan. Yang jadi sasaran memang aku je.

Sambil suap nasi sambil tu lah air mata aku menitik. Dorang ungkit aku kahwin muda. Dorang ungkit setiap suapan yang masuk mulut aku.

Dorang ungkit ex suami aku, kutuk itu ini. Ungkit lagi pasal keturunan dorang tak ada yang sial macam aku. Anak aku kecik lagi masa tu manalah dia tahu nenek dan atuk dia cakap dia keturunan sial sebelah ex suami aku. Tersedu-sedu aku sambil makan.

Adik beradik aku yang lain hanya diam. Cuma yang bongsu tu yang boleh aku harapkan. Cepat-cepat adik aku tu ambik anak aku dan suruh aku bangun masuk bilik tenangkan diri. Dialah yang usap air mata aku kalau aku menangis disebabkan kata-kata parents kami.

Aku jeles tau tengok anak orang lain boleh bermanja dengan mak bapak dorang. Boleh peluk-peluk. Boleh bergurau. Ye. Mak bapak aku boleh buat semua tu. Tapi bukan dengan aku. Aku tengok anak orang lain, lagi-lagi anak sulung yang parents dorang respek sangat.

Parents dorang banggakan. Mak bapak aku? Aku pernah gaduh dengan bapak aku. Bapak aku cakap beliau memang tak pernah sayang aku pun. Beliau lebih sayang adik beradik aku yang lain. Bapak siap cakap tak nak aku jaga mereka nanti masa mereka dah tua.

Bapak tak sudi. Sebab aku bukan anak kesayangan dorang. Bapak tak sudi anak yang takde pelajaran tinggi ni jaga dorang. Bapak cakap bapak malu ada anak macam aku.

Masa tu kan… Rasa gelap betul dunia aku. Hancur sampai aku tak tahu macam mana nak cantumkan balik macam sediakala. Aku punyalah sayang mak bapak aku bagai nak rak. Tapi dorang tak sayang aku pun.

Masa ex suami aku buat perangai, siap skandal dia chat aku suruh aku mengalah, aku meracau macam orang gila. Nak mengadu, tapi nak mengadu kat siapa? Kat mak bapak aku? Hampeh.

Peduli pun tak. Aku menangis, menjerit, meraung sambil peluk anak aku, semua tu aku buat dalam bilik sorang-sorang. Sampai bengkak mata aku menangis semalaman. Tak makan. Tak tidur. Tak minum. Mak bapak aku tak kisah pun. Tak de pun tanya aku ok ke tak.

Tak de pun marah-marah ex suami aku yang buatkan anak sulung dorang ni macam dah hilang kewarasan. Tak de. Aku berjalan teraba-raba kat dinding sambil dukung anak aku sebab mata aku bengkak teruk, tak de siapa pun tolong. Adik bongsu aku kat asrama.

Kalau dia ada mungkin aku tak teruk sangat. Aku tahu adik aku tu akan peluk aku kuat-kuat macam yang selalu dia buat kalau dia tengok aku menangis. Masa tu aku harap sangat mak bapak aku pandang aku.

Aku harap sangat mak bapak aku pujuk aku, peluk aku, supaya kewarasan aku kembali perlahan-lahan. Aku harap sangat bapak aku marah-marah ex suami aku.

Aku harap sangat mak aku marah-marah besan dia sebab support perbuatan ex suami aku. Tapi tak. Tak de. Sampailah akhirnya aku bercerai dengan ex suami. Mak bapak aku tak hirau pun.

Bapak aku pulak start ungkit belanja aku dan anak aku. Katanya belanja makanan kami berdua membazir. Aku tak ada penghasilan. Tak pernah beli barang dapur. Aku nak beli pakai apa? Duit? Nafkah anak ex suami tak pernah bagi sesen pun.

Aku nak kerja, mak pulak tak nak jaga anak aku sebab katanya terbeban dengan budak kecik. Macam aku cakap tadilah. Aku serba salah.

Selalu sangat aku fikir nak bun*h diri. Tapi bila aku pandang muka anak aku, aku tak jadi nak buat semua tu. Kalau aku mati nanti anak aku macam mana? Sebab anak aku hanya ada aku sorang je dalam dunia ni. Akulah bapak, aku jugaklah mak.

Harapkan atuk nenek dia, aku risau anak aku diserahkan pada pihak kebajikan kalau aku dah takde kat dunia ni nanti. Takde orang nak sayang anak aku lebih dari aku sayang anak aku. Takde.

Anak aku tulah penguat semangat aku hari-hari. Aku selalu doa kalau Tuhan nak ambik nyawa aku pun biarlah lepas anak aku dah besar dah pandai bawa diri.

Beberapa tahun lepas tu aku bertemu jodoh lagi dengan suami aku yang sekarang. Hidup aku adalah perubahan sikit. Aku dah tak kerap menangis macam dulu.

Setiap kali mak bapak aku maki aku, aku diam je. Korang tahu tak, dengan suami aku sekali kena maki tau. Mak bapak aku layan kami berdua macam orang luar.

Macam orang gaji pun ada. Bezanya orang gaji ada gaji. Kami berdua takde. Buat kerja rumah penat-penat sampai takde masa rehat, tapi gaji yillekk. Habuk pun tarak.

Mak aku cakap kira baguslah dorang masih bagi kami anak beranak makan. Kesian tau aku tengok suami aku. Dia anak yatim piatu.

Masa suami aku mengorat aku dulu, time tu aku dah ada handfon tapi handfon biasa-biasa je. Harga pun tak sampai RM200. Suami aku cakap dia nak jaga mak bapak aku macam mak bapak sendiri, sebab dia dah takde mak bapak lagi. Aku tolak lamaran suami aku beberapa kali.

Aku tak nak dia masuk dalam hidup aku dan lihat betapa sedihnya kehidupan aku dilayan keluarga sendiri tak ubah macam orang luar.

Aku malu. Tapi suami aku berkeras dan akhirnya aku terima lamaran dia. Kami kahwin. Tapi takde majlis kesyukuran. Yang tahu cuma kerabat terdekat je.

Tapi bila adik aku kahwin, kalau boleh mak bapak aku nak canang satu Malaysia ni. Majlis besar, grand. Sewa baju pengantin.

Masa aku datang majlis tu, adik lelaki aku dan mak bapak aku langsung tak kenalkan siapa aku dekat keluarga isteri adik aku. Sampai sekarang keluarga isteri dia masih tak tahu aku siapa. Dorang ingat aku hanya tetamu biasa. Hebat kan?

Aku rasa cukuplah sampai sini cerita aku. Korang pun mesti dah bosan baca kan? Aku sekadar nak meluah. Jangan komen suruh aku keluar rumah pulak. Aku bukan tak nak, tapi aku tak boleh. Seburuk apa pun layanan mak bapak aku kat aku, dorang tetap mak bapak aku.

Mak bapak aku boleh pilih dorang nak suka anak mana satu, tapi aku tak boleh. Aku tetap pilih dorang jugak. Mak bapak aku dua-dua dah sakit sekarang ni.

Aku kesian nak tinggalkan dorang berdua kat rumah. Adik beradik aku semuanya jauh. Kalau aku pun keluar rumah, siapa nak jaga dorang?

Siapa nak tolong uruskan rumah? Mak aku buat kerja sikit dah termengah-mengah sakit dada. Bapak aku penat sikit hari ni, hari esok sakit pulak. Aku taklah kejam sangat nak tutup mata tengok keadaan mak bapak aku sekarang.

Suami aku pun setuju nak tolong jaga mak bapak aku sampailah mak bapak aku sendiri pilih mereka nak anak yang mana satu jaga mereka nanti.

Sementara waktu ni biarlah aku dan suami yang berbakti. Seandainya suatu hari nanti bukan kami yang terpilih, kami akan bawa diri jauh-jauh.

Mungkin dengan jarak yang ada mungkin akan tercipta rindu. Jujur… Aku rindukan mak bapak aku sangat-sangat walaupun setiap hari aku jumpa mereka.

Kerinduan tu aku tak tahu nak gambarkan macam mana. Aku yakin, Tuhan tak kejam. Mana tahu suatu hari nanti mak bapak aku akan peluk aku. Tapi aku harap masa tu aku masih bernyawa lagi.

Satu lagi aku nak pesan kat korang. Kalau boleh, jadilah mak bapak yang adil. Tak perlu kita nak sumpah seranah anak yang kita tak suka sampai sanggup kata kita menyesal lahirkan dia.

Percayalah, anak kita tak pernah minta lahir ke dunia. Kita yang lahirkan dia. Kita sendiri yang nak ada anak.

Kalau betul tak sayang anak, suatu hari nanti kalau Tuhan ambil balik anak kita yang DIA bagi pinjam, masa tu sebanyak mana penyesalan korang pun dah tak guna lagi dah, dah takde makna pun.

Anak yang korang benci tu dah balik kepada Penciptanya. Anak tu amanah, jagalah sebaik mungkin. Belum tentu anak yang korang puja dan sanjung tu yang akan jaga korang masa tua. Aku kutip satu ayat ni eh… Sebab aku rasa ayat ni betul sangat..

“Boleh jadi kamu membenci sesuatu padahal ia amat baik bagimu, boleh jadi pula kamu menyukai sesuatu padahal ia amat buruk bagimu. Allah mengetahui, sedang kamu tidak mengetahui.”

Ye. Aku memang bukan Muslim. Tapi ayat ni aku suka.

Sekian..

– Suzy ( Bukan Nama Sebenar )

Hantar confession anda di sini -> https://iiumc.com/submit

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *