Saya dah berumur 24 tahun, perempuan, anak sulung dari 5 beradik. Sekarang, suffer from PTSD. Childhood mak selalu pukul. Mak baran, mak tahu tu. Tapi pukul-pukul tu, dia cakap untuk kebaikan saya jugak. Dia pon kena ngan nenek.
Tapi mak pukul tu sangat frequent. Cakap kuat sikit kena pukul, lambat buat sth kena pukul. Kadang-kadang tu, mak tak explain pon salah apa, and dia pukul (punching bag?). Ada one time umur 10 tahun maybe (???), duk main ngan adik-adik, rasa happy je hari tu, macam pelik, ingat-ingat balik, rupa nya hari tu tak kena pukul lagi. Sebab hari-hari sbelum tu selalu kena pukul.
Stereotype Asian parent yg garang gila2, macam tu la mak. Hanger, belt, kurung dalam toilet or luar rumah. Selalu pukul, tambah2 kalau tak perform dalam study. Hell broke loose.
Ingat lagi momen dapat 4A je UPSR. Mak tak keluar pon dari pejabat sekolah, dia duk nangis dalam tu (dia cikgu sekolah tu). Saya tak nangis, takut, nanti mesti kena marah ngn mak sbb tak perform. At that time, ada seorang ustazah datang tanya result saya, bila cakap 4A, terus dia peluk comfort kan saya, sy nangis! Time tu saya tak tahu kenapa saya nangis, macam knee-jerk reaction, automatic body reaction. Bila dah besar ni baru tahu, rupanya saya sedih and perlu orang untuk comfort kan saya jgk. Tapi time tu, perasaan takut kat mak lagi besar. End up mak tak pukul, tp otw balik tu, dia terus discuss kenapa dapat B subjek Sains tu. No comforting words. Mak dah tak pukul lepas umur 12 tahun, tp the pressure utk kena perform dalam study tu, always there. Mak pernah cakap, jangan end up jadi anjing! jangan end up jd sampah masyarakat. Benda macam tu keluar dr mulut mak. Sakit!
Saya sekarang dah habis degree Sains, graduate dr luar negara. Tapi degree tu, mak paksa ambik, dia guna cable utk dapatkan scholarship. Saya cakap tak nak, tp sy tak reti assertive, takut nak lawan cakap mak. ‘Nice-child-syndrome’, maybe effect dr kecil, mak tak bagi pon ada pendapat sendiri. Semua kena ikut mak.
One of the thing kenapa saya tak nak pergi for the scholarship, saya sangatlah pemalu, belajar boleh, tapi takde kepimpinan and involvement. And bila tertiary education, tambah2 yg schholarship ni, the cream of the crop je patut dapat. Time preparation study tu, memang half-ass buat, buat asalkan cikgu2 tak cop budak lemah je. Tp serious, struggle gila sbb tak perform kalau study group and all, pemalu. Pemalu cane, pemalu yg sorang dua je pernah dengar suara saya. The very close friends je pernah dengar! Parah!
Bila dapat tahu result lepas utk fly, bgtau mak, sy tak senyum pon, sy tak happy. Tapi mak happy gila, terus whatsapp group family nak bgtau result sy dapat. Mak tak sedar benda tu, perasaan saya. Macam property dia kan? Saya buat apa dia nak, then everything is okay
Tiga tahun kat luar negara, baru saya tahu, it takes a decent person utk tak pukul org lain. Tgk org2 kat sini, compassionate gila! Tanya kawan2 pernah kena pukul ke tak ngn mak ayah, diorang cakap tak pernah. Time tu baru sedar, benda mak buat tu tak normal. Saya ingat kan normal. And tak cerita kat sapa2 pon sebelum ni, sbb sy rasa tu aib family. Kenapa nak bawa mulut kan. tapi bila fikir balik, bodohnya saya. Sebenarnya, ada je one time, bila mak tinggal saya sorang2 kat rumah, punishment sebab tak jumpa stokin, sy almost call hotline utk ‘penderaan kanak2’ (sbb kriteria yg di describe tu, kena dgn ap yg mak buat kat saya), nampak iklan kat poster rasanya. Entah kenapa, hampir nak call, tp sy comfort diri saya cakap mak buat ni, utk kebaikan saya. Bodohnya
Sekarang baru je BFG, dah dapat degree. Balik2 hari tu, tak ingt langsung psal kena pukul and all the bad things tu, sbb dah lama tak duduk kat rumah ( 2tahun) and terbiasa ngn orang baik2 kat uni. Tapi after sebulan kat rumah, mak cakap belakang kat kawan dia, bagitau, dia ingt bila saya balik ni, kurang la beban dia, lg terbeban ada la. Adik balik bagitau kat saya. Heartbroken and betrayed, sbb dia tak confront sy and bagitau apa salah saya, instead bagi tau kat kawan (kecik2 dulu pon mak pernak buat macam ni, tapi time tu tak reti lagi nak pikir benda tu salah, time kecik2 dulu, ingat kan semua yang adults buat ni betul). Terbeban entah kenapa, sbb saya buat chores, mungkin tak perfect di mata dia. Patutnya bagi tau, bolehlah improve. Time tu lah PTSD tu datang semula. Teringat balik all the time yang kena pukul, all the time mak layan macam benda takde perasaan, all the bad things. Yg sy bgtau episode2 ni, tip of the iceberg.
Kalau nak ikut psychology, benda ni (maybe) dipanggil abuse and neglect physical and emotional. Tapi, asian parents panggil tough love. Sy pon tak tahu lah yang mana.
Sekarang tak tengok pon muka mak. Nangis je. Suicidal thought pon ada at some point, sbb you are bonded by blood, macam takde ways je nak lepas dr mak. Dah confront mak pasal benda ni, cakap kat dia psal PTSD ni, hahah, dia tak percaya BS ni. T.T . Dia ungkit, dia pon kena pukul dulu ngn nenek, sampai dah besar still kena pukul. Its a vicious cycle, sbb sy pon dulu pukul adik2 kalau i dont get my way, tp one time abah tegur, jangan, masa tu form 1, then terus stop. Adik2 pon pelik kenapa sy dah tak pukul. Sebelum ni takde sape nak larang sy, abah larang baru tau benda tu salah.
Kat mana abah sebelum2 ni? Abah, selalu takde kat rumah, kerja.
So, kenapa saya cerita benda ni semua?
Saya nak tahu, mak saya abusive ke?
Macam mana future saya?
PTSD ni cane?
– Nurul
Hantar confession anda di sini -> www.iiumc.com/submit